Είναι τόσες οι φορές που η ρουτίνα της καθημερινότητας με κάνει να ασφυκτιώ..Πνίγομαι, κρίσεις πανικού με κυριεύουν και η τάση φυγής όλο και δυναμώνει..
Δεν είναι πως δεν αγαπώ τη δουλειά μου, το αντίθετο μάλιστα..ίσως όμως τελικά είναι απλά έτσι η φύση μου, να βαριέμαι εύκολα.Ίσως επειδή είναι και τέτοια η φύση της δουλειάς μου που ακούω συνήθως πράγματα δυσάρεστα και τα οποία δυστυχώς αφομοιώνω τόσο έντονα που με επηρεάζουν βαθύτατα.
Υπάρχουν βέβαια και οι ευχάριστες στιγμές που σαν τονωτική ένεση έρχονται να διώξουν κάθε κακή σκέψη, μακάρι να υπερτερούσαν..
Είναι τόσο ανάμικτα τα συναισθήματα πολλές φορές που πραγματικά αναρωτιέμαι μήπως τελικά υπάρχει κάτι άλλο που υποβόσκει και με κάνει να νιώθω έτσι..Δε βρίσκω τίποτα όμως..
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου