30 Απρ 2008

Πάσχα στο Καστελλόριζο

Ήταν η δεύτερη φορά που επισκέφθηκα το Καστελλόριζο, αυτό το μικρό σαν κουκίδα νησάκι, στο πιο νοτιοανατολικό σημείο της Ελλάδας μας...Την πρώτη φορά που πήγα στο νησί απλά εκστασιάστηκα, την δεύτερη και πιο καθοριστική όμως μαγεύτηκα.

Δεν ξέρω τι ακριβώς είναι αυτό που με έκανε να ''κολλήσω'' με το καστελλόριζο διότι αντικειμενικά αν το δει κανείς είναι απλά ένα ακόμη πανέμορφο νησάκι σαν πολλά άλλα εξίσου όμορφα νησάκια που υπάρχουν διάσπαρτα στο αιγαίο.Έδωσα όμως κάποιες απαντήσεις που πιθανότατα αποτέλεσαν και τους λόγους της συγκίνησης που μου δημιουργεί.

Αυτή η αίσθηση απομόνωσης από τον υπόλοιπο κόσμο σίγουρα είναι ένας πρώτος καλός λόγος, η μοναδική αρχιτεκτονική των κτιρίων που είναι τόσο καλοδιατηρημένα σα να χτίστηκαν χθές, η ανυπαρξία προτάσεων για νυχτερινή ζωή είναι επίσης ένας ακόμη καλός λόγος για τον μπουχτισμένο αθηναίο.

Αν προσθέσει κανείς και τη φόρτιση που δημιουργεί το νησάκι της Ρω με την ταγμένη σ'αυτό Δέσποινα Αχλαδιώτη γνωστή και ως ''κυρά της Ρω'', εξηγείται εύκολα όλη αυτή η συγκίνηση που δημιουργείται με το που πατάς το πόδι σου στο λιλιπούτειο αεροδρόμιο του νησιού.

Ένας προορισμός μοναδικός, που πρέπει να παραμείνει μοναδικός αρκεί να το καταλάβουν καλύτερα τόσο οι κάτοικοι του νησιού όσο και οι επισκέπτες του.

11 Απρ 2008

περί υπέρβασης..

Πάντα μου άρεσε να κινούμαι στα όρια.Δεν ξέρω τι είναι αυτό που με συγκινεί.Να φτάνω στα όρια ή να τα ξεπερνώ.Με γοητεύει όμως απίστευτα αυτή η περιπλάνηση πέριξ των ορίων.
Ίσως έχει να κάνει με το γεγονός ότι πάντα χαρακτηριζόμουν ως το ''καλό παιδί'', που ποτέ δεν έβγαινε εκτός δρόμου.Πάντα όμως μέσα μου κυριαρχούσαν σκέψεις υπέρβασης του εαυτού μου που απλά τις έπνιγα στοιχιωμένος καθώς ήμουν από τον χαρακτηρισμό του καλού παιδιού.

Η συνειδητοποίηση ήρθε μέσω της φωτογραφίας όσο κι αν αυτό ακούγεται παράξενο.
Φωτογραφίζοντας από παιδί όπως άλλωστε οι περισσότεροι άνθρωποι, η φωτογραφική διαδικασία μου ασκούσε μια ιδιαίτερη έλξη.Άλλοτε τα αγαπημένα πρόσωπα, άλλοτε αποτυπώνοντας τις αναμνήσεις των διακοπών, άλλοτε πάλι πειραματιζόμενος με το ασπρόμαυρο ή τη στιγμιαία φωτογραφία(polaroid).Και εκεί όμως έβγαινε η εικόνα του καλού παιδιού που απλά έβλεπε τη φωτογραφία σαν ένα μέσο επαναφοράς της μνήμης.Φυσικά και δεν είναι κακό κάτι τέτοιο.Φυσικά και είναι η φωτογραφία ένα μέσο αποτύπωσης στιγμών.Είναι όμως και κάτι παραπάνω από αυτό..είναι η ανατροπή που έλεγα και πιο πρίν..είναι ένα σχόλιο πάνω στον κόσμο αρκεί να είναι αφαιρετική και να δρα υποδορίως.Διότι η φωτογραφία δεν χρειάζεται να είναι κραυγαλέα για να εντυπωσιάσει, αντιθέτως όσο πιο απλή είναι τόσο πιο ανατρεπτική μπορεί να γίνει.
Η υπέρβαση των ορίων στην φωτογραφία θα έρθει από τη στιγμή που το πιο απλό και το πιο ασήμαντο γεγονός θα μετουσιωθεί μέσω της φωτογραφικής διαδικασίας στο πιο σπουδαίο και στο πιο ανατρεπτικό..και πιστέψτε με είναι κάτι που γίνεται.

Αυτή ακριβώς η ενασχόλησή μου τελευταία με τη φωτογραφία, μου υπέδειξε έναν άλλο τρόπο σκέψης και αντίδρασης που σίγουρα με βοήθησε να υπερβώ τον εαυτό μου και κυρίως να διαπιστώσω αν έχω τη δύναμη να το κάνω.