ich bin ein berliner

..ότι είμαι ενθουσιώδης το ξέρω πολύ καλά, το ξέρουν επίσης και όλοι οι άνθρωποι που συναναστρέφομαι..ένα τέτοιο λοιπόν κύμα ενθουσιασμού με κατέλαβε με το που βρέθηκα στο βερολίνο για τα χριστούγεννα.

Η εικόνα που είχα για το βερολίνο περιοριζόταν μόνο σε πολεμικά επίκαιρα που κατά καιρούς προβάλλονταν σε ντοκυμαντέρ και τελευταία σε σκόρπια στιγμιότυπα της περιόδου του διχασμού με το τείχος της ντροπής.

Είναι βέβαιο πως αν βρεθείς στο βερολίνο δεν θα μείνεις ασυγκίνητος από τα απομεινάρια της ανατολικής νοσταλγίας που ακόμη συναντάς στην τεράστια πια σύγχρονη μητρόπολη.Το μουσείο που υπάρχει στην πόλη για την ιστορία του τείχους σε καθιστά άφωνο όταν διαβάζεις για τα 100 και πλέον άτομα που πυροβολήθηκαν εν ψυχρώ στην προσπάθεια τους να διαφύγουν στην δύση.Συγκλονιστικά τα στιγμιότυπα που δείχνουν οικογένειες να πετούν στην κυριολεξία τα μωρά τους πάνω από τα συρματοπλέγματα ώστε να μεγαλώσουν στην ελεύθερη δύση, ανατριχιαστικές καθημερινές ιστορίες ανθρώπων που ξεκίνησαν να πάνε στην δουλειά τους εκείνο το καλοκαιρινό πρωινό της 13ης αυγούστου του 1961 και δεν κατάφεραν να επιστρέψουν λόγω της δημιουργίας του τείχους της ντροπής.

Ύστερα από την τετραήμερη παραμονή μου στο υπέροχο βερολίνο δεν γίνεται να μην συμφωνήσω με τον J.F. Kennendy ο οποίος δυο χρόνια μετά την ύψωση του τείχους και κατά τη διάρκεια επίσκεψής του στην πόλη είπε...''all free men wherever they may live are citizens of berlin, and, therefore, as a free man, i take pride in the words:ich bin ein berliner..''

περί αποκλίνουσας συμπεριφοράς

..άρθρο του Κ. Γεωργουσόπουλου από τη διαδικτυακή έκδοση της εφημερίδας ''Τα Νέα'' της 20ης Δεκεμβρίου 2008..ένα μεγάλο ευχαριστώ στην Γιώτα που το mail που μου έστειλε ήταν η αιτία να απολαύσω το ακόλουθο άρθρο..


AΛΗΘΕΙΑ ΤΙ ΣΗΜΑΙΝΕΙ ΑΠΟΚΛΙΝΟΥΣΑ ΣΥΜΠΕΡΙΦΟΡΑ
ΟΤΑΝ ΜΙΛΑΜΕ ΓΙΑ ΕΝΑΝ ΕΦΗΒΟ
15 ΕΤΩΝ; ΚΑΙ ΩΣ ΠΡΩΤΟ ΕΡΩΤΗΜΑ ΠΟΥ
ΑΝΑΔΥΕΤΑΙ ΣΤΗ ΣΚΕΨΗ ΕΙΝΑΙ ΠΟΙΑ ΤΑΧΑ Σ΄
ΑΥΤΗ ΤΗΝ ΗΛΙΚΙΑ ΕΙΝΑΙ Η ΝΟΡΜΑ, Η ΚΑΝΟΝΙΚΟΤΗΤΑ,
Η ΕΥΘΕΙΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΟΠΟΙΑ
ΠΑΡΕΚΚΛΙΝΕΙ Ο ΕΦΗΒΟΣ; ΠΟΙΟΣ ΚΑΘΟΡΙΖΕΙ
ΤΑ ΚΡΙΤΗΡΙΑ, ΚΑΙ ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΚΡΙΤΗΡΙΑ ΓΕΝΙΚΗΣ
ΙΣΧΥΟΣ; ΥΠΑΡΧΕΙ Ο ΑΠΟΛΥΤΟΣ ΚΑΝΟΝΑΣ
ΠΑΝΩ ΣΤΟΝ ΟΠΟΙΟ ΜΕΤΡΙΕΤΑΙ ΚΑΘΕ
ΦΟΡΑ ΜΙΑ ΣΥΓΚΕΚΡΙΜΕΝΗ ΑΤΟΜΙΚΗ ΣΥΜΠΕΡΙΦΟΡΑ
ΕΝΟΣ ΝΕΑΡΟΥ ΑΤΟΜΟΥ;
Ύστερα από 40 περίπου χρόνια στην ενεργό, κάθε είδους εκπαίδευση, δεν μπορώ να βρω το γράδο, τον μέσο αποδεκτό δείκτη που καθορίζει μια απαρέγκλιτη συμπεριφορά. Εκείνο που ξέρω από την ψυχολογία είναι ο όρος «αποκλίνουσα νόηση» που σημαίνει «μια μορφή δημιουργικής σκέψης που συνίσταται στο να σκέφτεται κανείς και να προτείνει εναλλακτικές και πρωτότυπες λύσεις για την επίλυση ενός προβλήματος» (Λεξικό Μπαμπινιώτη).

Άρα οι εφευρέτες, οι τολμηροί μεταρρυθμιστές, οι πρωτοπόροι επιστήμονες, διακρίνονται για την αποκλίνουσα σκέψη τους. Γι΄ αυτό και συχνά λοιδορήθηκαν, χλευάστηκαν, κάηκαν στην πυρά ή ήπιαν το κώνειο, όταν η διδασκαλία τους, οι προτάσεις ζωής τους ξέφευγαν από την πεπατημένη, από τον ίσιο δρόμο και (συμβολικά) από τη δημοσιά!

Η μακροχρόνια θητεία μου στη Μέση Εκπαίδευση με δίδαξε να προσπαθώ πάντα να εξηγήσω τέτοιου είδους συμπεριφορές μαθητών μου που σε πρώτη ανάγνωση μπορούσαν να περάσουν είτε ως αδιαφορία είτε ως σνομπισμός είτε ως απαξίωση και του μαθήματος και του δασκάλου. Μια σιωπηλή περιφρόνηση ή μια θορυβώδης συνεχής παρενόχληση του μαθήματος δεν ήταν πάντα μια συνειδητή αντίδραση προς τη σχολική πράξη. Πολλές φορές ήταν ένα κάμωμα για να τραβήξει ο μαθητής την προσοχή, να ανοίξει διάλογο (συχνά επιθετικό) με τον δάσκαλο ή να προβοκάρει την τάξη και κυρίως τους λεγόμενους καλούς μαθητές. Επικαλούμαι τη μαρτυρία χιλιάδων μαθητών που πέρασαν από τα χέρια μου: δεν απέβαλα ποτέ από την τάξη μαθητή, ό,τι και να σκαρφίστηκε για να προκαλέσει. Μόνο μια φορά σε ακραία συμπεριφορά, βγήκα εγώ από την τάξη, καθόμουν όρθιος έξω από την αίθουσα επί δύο εβδομάδες ώσπου ο υπαίτιος ζήτησε δημόσια συγγνώμη.

Έ νας δάσκαλος που καταφεύγει στην εξουσία του μαθητή ή προσφεύγει στον μπαμπούλα διευθυντή έχει για πάντα χάσει το παιχνίδι.

Όταν ο δάσκαλος αγαπάει τη δουλειά του, δηλαδή το παιδί, δεν θα μείνει αδιάφορος από τη συμπεριφορά παιδιών με ιδιάζουσα παρουσία. Πάντα όταν ψάχνεις, βρίσκεις. Αν σκαλίσεις πίσω από το πείσμα, την απρέπεια, την άρνηση, την επιθετικότητα θα ανακαλύψεις σχεδόν πάντα μια τραυματική και τρυφερή πληγή που καμουφλάρεται από μια ασπίδα σκληρότητας και μια μάσκα κυνισμού. Αυτά τα παιδιά κερδίζονται σχεδόν πάντα από τον δάσκαλο που γνοιάζεται. Και η μέθοδος είναι μία, απλή και αιώνια: Αγάπη. Μου έχουν τύχει αγρίμια μετά την επαφή και την κένωση της ψυχής να έρχονται μπαίνοντας ή βγαίνοντας από την τάξη να πάρουν το χάδι τους στον ατίθασο θύσανο της κόμης τους. Συνέβη συχνά στη γυναίκα μου, επιδέξια στην προσέγγιση τέτοιων παιδιών εκπαιδευτικό, να αναλαμβάνει ενώπιον του συλλόγου των καθηγητών την ευθύνη για μαθητή που προτεινόταν για απομάκρυνση από το σχολείο και αλλαγή σχολικού περιβάλλοντος με το επιχείρημα πως αν αποτύγχανε, στο τέλος της χρονιάς θα αποχωρούσε από τον σύλλογο μαζί με τον μαθητή. Και όχι μόνο (και όχι μία φορά) δεν αποχώρησε αλλά σήμερα έχει να καμαρώνει εκείνους τους προστατευόμενους εφήβους σε πανεπιστημιακές έδρες, λαμπρούς επαγγελματίες, επιστήμονες και πολιτικά στελέχη πρώτης γραμμής.

Αντίθετα πολλούς μαθητές της νόρμας, τακτικούς, πειθήνιους, «σπασίκλες», «φυτά» τούς κατάπιε η ανωνυμία και η ισοπέδωση. Με εξαιρέσεις ασφαλώς, πώς όχι. Δεν είναι δουλειά μου να υπεισέλθω στο ανακριτικό έργο και να δικάσω οποιονδήποτε. Αλλά όταν υποτίθεται ένας εκπαιδευμένος αστυνομικός στην άσκηση των καθηκόντων του παρεκκλίνει από τον νόμο, παραβιάζει τους κανονισμούς και κάνει χρήση του όπλου του εναντίον αόπλων εφήβων, ε! τότε αυτός είναι η αποκλίνουσα προσωπικότητα χωρίς καν το ελαφρυντικό της ανώριμης, ενστικτώδους και ορμητικής εφηβείας.

Είναι επιχείρημα σοβαρού ανθρώπου να ισχυρίζεται ότι, πάνοπλος και με ειδική στολή καταστολής, φοβήθηκε για τη ζωή του και θόλωσε ο νους του; Όταν θολώνει το μυαλό των οργάνων της τάξης γεννιέται ο πανικός και ο πανικός (φόβος) είναι ζωώδες ένστικτο. Έγραψα κι άλλες φορές, σχεδόν τολμηρά, πως το όπλο είναι φαλλικό σύμβολο. Δεν είναι προέκταση απλώς του χεριού, κάτι σαν σιδερένια γροθιά με δυνατότητα να πλήξει στόχο μακρινό. Είναι όμως και μια προέκταση του φαλλού, μια επίδειξη αντριλικιού, που με τσαμπουκά και μαγκιά φυτεύει βιάζοντας σώματα και ζωές πυρίκαυστο σπέρμα θανάτου. Και δυστυχώς αυτό το φαλλικό σύμβολο συνοδεύεται από την ομόλογη ηδονή, ενός είδους εκπύρωση.

Ξαναγυρίζω στο αρχικό ερώτημα. Ποια είναι η αποκλίνουσα συμπεριφορά ενός εφήβου. Αν ακολουθήσουμε το σκεπτικό της υπερασπιστικής γραμμής, ο τραγικός δεκαπενταετής των Εξαρχείων σύχναζε λέει στα Εξάρχεια τα Σαββατόβραδα και σύχναζε επίσης σε γήπεδα όπου με ορμή και κραυγές κι αν θέλετε με καβγάδες υπερασπιζόταν την ομάδα του. Αλλά αυτό δεν είναι η νόρμα; Έχετε ποτέ προσπαθήσει να διασχίσετε Σάββατο βράδυ τα τετράγωνα από την Ακαδημίας έως την Καλλιδρομίου και από την Αλεξάνδρας έως τη Χαριλάου Τρικούπη; Υπάρχει γήπεδο χωρίς κραυγές και καβγάδες, χωρίς οπαδούς και φανατικούς; Αυτό δεν είναι ο κανόνας; Απόκλιση είναι τα παιδιά της φούστας, τα μαμμόθρεφτα και τα δειλά. Δεν είμαι ούτε εκφραστής ούτε συμπαθών αυτής της νόρμας αλλιώς θα ήθελα τα Σαββατόβραδα των νέων παιδιών κι αλλιώς τα αθλητικά ιδεώδη. Αλλά αυτός είναι ο κανόνας, η μαζική κουλτούρα, η μαζική εκτόνωση της μουσικής, η μαζική διασκέδαση και η απέραντη μοναξιά μέσα στο μέγα πλήθος. Και στο κάτω κάτω κι αν ακόμη διαπίστωνε κανείς στο μικρό βιογραφικό του άτυχου νεανία αποκλίνουσα συμπεριφορά, αυτό δεν είναι ταυτόσημο με την παραβατικότητα.

2 μέρες στη λυόν

..αθήνα-λυόν, αυτόν τον προρισμό επιλέξαμε για το σαββατοκύριακο έχοντας κερδίσει δωρεάν μίλια με τη lufthansa..με 200 ευρώ στην τσέπη φτάσαμε στην πανέμορφη λυόν, πόλη προστατευόμενη από την unesco, η τρίτη μεγαλύτερη πόλη της γαλλίας και κέντρο των γαστρονομικών αναζητήσεων όλης της χώρας..

Δυο υπέροχα ποτάμια διασχίζουν την πόλη, ο saon και ο rhone(ροδανός ελληνιστί) και λίγο πιο βόρεια υψώνεται ο λόφος του Fourvier με τον επιβλητικό καθεδρικό ναό Notre dame de Fourvier, υπέροχη η θέα από ψηλά..

Αφού γευθήκαμε τοπικές σπεσιαλιτέ και δοκιμάσαμε την ποκιλία μποζολέ νουβό που εθιμοτυπικά κυκλοφορεί την τρίτη πέμπτη κάθε νοέμβρη, επισκεφθήκαμε το μουσείο καλών τεχνών της πόλης και θαυμάσαμε monet, picasso, manet, degas, gaughin, rodin μέχρι και pollock.

Από τους ταξιδιωτικούς οδηγούς μάθαμε πως η λυόν ήταν η γενέτειρα του κινηματογράφου αφού οι αδελφοί Lumiere γεννήθηκαν και μεγάλωσαν στην λυόν και μαζί μ'αυτούς γεννήθηκε και η έβδομη τέχνη.Δεν χάσαμε ευκαιρία και επισκεφθήκαμε το σπίτι των αδελφών Lumiere και είδαμε από κοντά όλη την εξέλιξη των κινηματογραφικών μηχανών λήψης και προβολής όπως επίσης και την αίθουσα στην οποία διοργάνωναν prive προβολές των ταινιών τους.

Υπέροχη απόδραση, επένδυση ζωής.

για μια ανθρώπινη κοινωνία

οφείλουμε όλοι να ανταποκριθούμε στο ακόλουθο κάλεσμα...

http://kratoumenoi.wordpress.com/2008/11/12/kalesma/

πέρασμα στην αιωνιότητα

σίγουρα οι περισσότεροι θα θυμάστε τον Κνουτ, το μικρό πολικό αρκουδάκι που εγκατέλειψε η μητέρα του και το μεγάλωσε ένας φροντιστής σε ζωολογικό κήπο της Γερμανίας. Ίσως όμως να μην γνωρίζετε τίποτα για τη γηραιότερη αρκούδα σε αιχμαλωσία, την Ντέμπι. Μεταφέρθηκε στο ζωολογικό κήπο του Καναδά, από τη Ρωσία όπου βρέθηκε ορφανή το 1967, και έκτοτε, μαζί με τον σύντροφό της, τον Σκίπερ, γέννησαν 6 αρκουδάκια. Αγαπήθηκε περισσότερο από οποιοδήποτε άλλο ζώο στον κήπο και αποτελούσε μια από τις πιο διάσημες ατραξιόν του. Ο Σκίπερ πέθανε το 1999, σε ηλικία 34 ετών και χθες τον ακολούθησε και εκείνη. Ήταν 42 ετών. (www.kathimerini.gr AFP PHOTO/ASSINIBOINE PARK ZOO)

πρωταγωνιστές

χθές ήταν μια από τις σπάνιες φορές που αποφάσισα να δώ τηλεόραση και συγκεκριμένα την εκπομπή ''Πρωταγωνιστές'' του Σταύρου Θεοδωράκη.Είχα παρακολουθήσει και στο παρελθόν κάποιες από τις εκπομπές του και πραγματικά είχα εκπλαγεί ευχάριστα, κάπως έτσι έγινε και χθές..

Η εκπομπή ήταν αφιερωμένη στην παρέα των εξαρχείων..Κατερίνα Γώγου,Νικόλας Άσιμος,Παύλος Σιδηρόπουλος...άγνωστες πτυχές της ζωής τους ήρθαν στο φώς και παρά το γεγονός ότι και οι τρείς ανήκαν στον ευρύτερο αντιεξουσιαστικό χώρο ο καθένας από αυτούς είχε και μια άλλη οπτική για τον κόσμο.

Ουσιαστικά το μόνο κοινό που τους έδενε ήταν η ακρότητα την οποία επέδειξαν στον τρόπο φυγής τους από τη ζωή όπως φάνηκε άλλωστε από το τελευταίο σημείωμα του Άσιμου που βρέθηκε δίπλα στο απαγχονισμένο κορμί του..''κανείς δεν με οδήγησε σε αυτό το σημείο, μόνος μου το επέλεξα''

ένα σαββατοκύριακο στη φρανκφούρτη

..ένα σαββατοκύριακο στη Φρανκφούρτη ήταν αρκετό για να έρθω αντιμέτωπος με τον εαυτό μου, εκείνη έλειπε, όμως την αισθανόμουν συνεχώς δίπλα μου.

Ήρθα λοιπόν αντιμέτωπος με τη μοναξιά μου την οποία και απόλαυσα ιδιαίτερα καθώς είχα το χρόνο να σκεφτώ πράγματα και συμπεριφορές.

Όμορφη πόλη η Φρανκφούρτη, υψηλότατο βιοτικό επίπεδο και άριστη ποιότητα ζωής.Κυριακή πρωί, πλήθος κόσμου να περιδιαβαίνει τον κεντρικό πεζόδρομο της πόλης χωρίς να ακούς τον παραμικρό θόρυβο, μηδενική ηχορύπανση.Οι οδηγοί των αυτοκινήτων σχεδόν έχουν ξεχάσει πως πάνω στο τιμόνι υπάρχει η κόρνα..καθόλου δεν την χρησιμοποιούν καθώς αποτελεί για τους Γερμανούς το ύστατο μέσο προειδοποίησης.

Εξαιρετικό το μουσείο μοντέρνας τέχνης στο οποίο είχα τη χαρά να παρακολουθήσω την αναδρομική έκθεση του ιάπωνα καλλιτέχνη Μουρακάμι και εξίσου εντυπωσιακό και το σπίτι-μουσείο του γερμανού ποιητή Goethe στο οποίο περιπλανήθηκα βλέποντας από κοντά χειρόγραφα και αντικείμενα του μεγάλου ποιητή.

Αφού θαύμασα τα υπέροχα σπίτια στις όχθες του ποταμού Main και περπάτησα στην κεντρική λεωφόρο της νέας πόλης της Φρανκφούρτης γνωστής και ως Mainhattan καθώς οι ψηλοί ουρανοξύστες θυμίζουν κάτι από Manhattan Νέας Υόρκης απόλαυσα τυπική γερμανική μπύρα σε μια υπαίθρια ταβέρνα-μπυραρία συνοδευόμενη βεβαίως από νοστιμότατα λουκάνικα Βαυαρίας και Φρανκφούρτης.

Ήταν μια σπουδαία ανάπαυλα στην αρχή ενός δύσκολου χειμώνα.

υπέρβαση

..τελικά τα αμερικανάκια την έκαναν την υπέρβαση, με μια καθυστέρηση βέβαια αρκετών ετών, όμως ποτέ δεν είναι αργά.

Είναι ίσως η πρώτη φορά που οι εκλογές στην αμερική άγγιξαν απ'άκρη σε άκρη και τον τελευταίο άνθρωπο σε αυτόν τον πλανήτη και ο λόγος βεβαίως είναι προφανής, αναζωπυρώθηκε η ελπίδα!

'Ισως να είμαι ρομαντικός ή ακόμα και αγαθιάρης όμως πραγματικά χάρηκα με το αποτέλεσμα των αμερικανικών εκλογών κι ας μην με αφορά άμεσα η αλλαγή φρουράς στον λευκό οίκο.Διαφάνηκε ότι ο μέσος αμερικανός πολίτης ξύπνησε από τον βαθύ λήθαργο στον οποίο είχε πέσει εδώ και πολλές τετραετίες.Και για πρώτη φορά δίνει το χρίσμα σε έναν άνθρωπο που προέρχεται από τα λαϊκά στρώματα του κοινωνικού ιστού.

Γιατί ναι, προτιμώ έναν πρόεδρο που είναι καρπός ενός απαγορευμένου έρωτα ανάμεσα σε μια λευκή χριστιανή αμερικανίδα και έναν μαύρο μουσουλμάνο κενυάτη, προτιμώ έναν πρόεδρο που μεγάλωσε με τη γιαγιά του στην χαβάη και όχι με τη νταντά του σε κάποια μεγαλούπολη, προτιμώ έναν προέδρο που πέρασε ένα μέρος της ζωής του στη μακρινή ινδονησία χώρα εντελώς ξένη με τον αμερικανικό τρόπο ζωής και τέλος προτιμώ έναν πρόεδρο που επέλεξε να προσφέρει τις νομικές του γνώσεις υπερασπιζόμενος τον αραπάκο στις λαϊκές γειτονιές του σικάγο και όχι μεγαλοκαρχαρίες της μεγαλούπολης, αν και το πτυχίο του από το χάρβαρντ θα μπορούσε να του έχει ανοίξει τους δρόμους για κάποιο μεγάλο δικηγορικό γραφείο.Είναι η πρώτη φορά που δεν ενοχλήθηκα όταν κλείνοντας την πρώτη του ομιλία αμέσως μετά την εκλογή του αναφώνησε ''god bless america'', αυτή την ύψιστη αμερικάνικη φράση που όμως στην προκειμένη περίπτωση ήταν ή τουλάχιστον φάνηκε πηγαία και αυθεντική.

Δεν ξέρω αν τα συνθήματα της καμπάνιας του ''yes we can'' ή το ''the change we need'' υλοποιηθούν, το σίγουρο όμως είναι ότι έδωσε μια ευκαιρία στην πολυπόθητη ελπίδα.

με αφορμή την Μήδεια

από χορό δεν γνωρίζω τίποτα..ούτε να χορεύω ξέρω ιδιαίτερα και βεβαίως ούτε να τον κρίνω ως μέσο έκφρασης μπορώ αφού δεν διαθέτω την κατάλληλη παιδεία.

Είχα την χαρά να παρακολουθήσω χθές τη νέα δουλειά του Δημήτρη Παπαϊωάννου στο Θέατρο Παλλάς(Μήδεια) και να εκστασιαστώ κυριολεκτικά μ'αυτό που έβλεπα.

Η πλαστικότητα των κορμιών, η κινησιολογία, η απίστευτη εκφραστικότητα των χορευτών-ηθοποιών και βεβαίως όλα εκείνα τα σκηνοθετικά τεχνάσματα του δημιουργού Παπαϊωάννου απογείωσαν την παράσταση και μετέτρεψαν την κλασσική τραγωδία του Ευριπίδη σε ένα σύγχρονο μοντέρνο και ευφυέστατο χορόδραμα.

Δεν ξέρω αν όλες οι σύγρονες χορευτικές παραστάσεις κινούνται σε αυτό το επίπεδο, το σίγουρο όμως είναι ότι η Μήδεια του Παπαϊωάννου μου έδωσε το ερέθισμα να ασχοληθώ περισσότερο με αυτό το μέσο έκφρασης, που η κίνηση του κορμιού παίζει τον κυρίαρχο ρόλο και υποκαθιστά τις λέξεις.
(www.dimitrispapaioannou.com)

περί τυφλότητας

...''έχουμε την όρασή μας αλλά δεν βλέπουμε''...λέει σε κάποια στιγμή ο νομπελίστας Πορτογάλος συγγραφέας Ζοζέ Σαραμάγκου στο βραβευμένο βιβλίο του ''Περί τυφλότητας'' που έγινε και κινηματογραφική ταινία και παίζεται αυτές τις ημέρες στους αθηναϊκούς κινηματογράφους.

Ένα σπουδαίο βιβλίο αλλά και μια σημαντική ταινία από έναν σκηνοθέτη που έχει αποδείξει ότι ξέρει να κάνει σινεμά με έναν απόλυτα προσωπικό τρόπο.Είναι πραγματικά εξαιρετικά δύσκολο να μεταφερθεί η ένταση του βιβλίου σε μια ταινία 2 ωρών όμως πιστεύω πως ο Φερνάντο Μεϊρέλες τα κατάφερε.

Η κατάρρευση της ηθικής και των αναστολών και το άγριο ένστικτο που εν δυνάμει κουβαλά ο κάθε άνθρωπος και που κάτω από ορισμένες συνθήκες αποκαλύπτονται είναι και το βασικό μήνυμα του βιβλίου, το οποίο ξεδιπλώνεται μπροστά μας με αλληγορικά τεχνάσματα.

Οι ήρωες του βιβλίου υφίστανται μια ''λευκή τυφλότητα'' και όχι μαύρη όπως συμβαίνει στην πραγματικότητα.Αυτή ακριβώς η λευκή τυφλότητα προεξοφλεί την αισιόδοξη προοπτική που κρύβεται στο βάθος και λειτουργεί ως κίνητρο που θα κάνει τον άνθρωπο να ''δεί'' και κυριολεκτικά αλλά και μεταφορικά.

..ήμουν κι εγώ εκεί..

Hi athens, you are a shit, hi mother fuckers!..με αυτόν τον τρόπο καλησπέρισε η madonna τους 80000 περίπου θαυμαστές της που έσπευσαν να την αποθεώσουν το ''ιστορικό'' αυτό βράδυ της 27ης σεπτεμβρίου.

Πράγματι ήταν μια φαντασμαγορική βραδιά εξαιρετική από κάθε τεχνική άποψη, ήταν συνολικά μια αρτιότατη παραγωγή από αυτές που δεν συνηθίζουμε να βλέπουμε στη χώρα μας.Όμως δεν μπορώ να βρώ έναν λόγο ώστε να μπορώ να δικαιολογήσω τον τρόπο με τον οποίο καλησπέρισε το πιστό κοινό της..να πληρώνω και να με βρίζει λες και γνώριζε με κάποιο μαγικό τρόπο ότι 80000 έλληνες, ανάμεσα τους και πολλά παιδιά, που ακριβοπλήρωσαν το ακριβό αυτό χαρτάκι των 100, 150 ή 200 και παραπάνω euro, ήθελαν να ακούσουν από το μελιστάλαχτο στόμα της αυτή την υπέροχη ύβρη...

Κάποιοι έσπευσαν να μιλήσουν περί καλλιτεχνικής ελευθερίας ή ακόμη χειρότερα περί εκκεντρικότητας..

Από την άλλη πάλι πλευρά όλοι μιλάνε για τον επαγγελματισμό της madonna, λες και δεν πρέπει να θεωρείται δεδομένος όταν εισπράττει για μια συναυλία 10 εκατομμύρια δολλάρια.

Όχι κυρία Madonna, από το πανηγύρι του Σαββάτου θα κρατήσω μόνο τη νοσταλγία της εφηβείας που επανήλθε στη μνήμη μου με το άκουσμα των τραγουδιών σου..

petulia(μέρος δεύτερο)

Αναφορικά με την προηγούμενη ανάρτηση διάβασα στο διαδίκτυο ένα περιεκτικό κείμενο-κριτική της ταινίας ''Petulia'' το οποίο και παραθέτω ακολούθως.

Petulia
--------------------------------------------------------------------------------

If he hadn't been making 2001: A Space Odyssey at the time, you might just wonder whether Petulia had come from the hand and head of Stanley Kubrick. Possibly in collaboration with Kurt Vonnegut. You can't miss Petulia's chilly dissection of relationships in the dehumanized second half of the 20th century. Or its acidly comedic observations on the ubiquity of mechanization, violence and the sterility of our environments. Or its dreamlike probing of the inability of human beings — even husbands, wives and lovers — to connect through physical, social or emotional walls. Or the technical virtuosity of its striking cinematography and editing. Hell, Petulia does a better job of being Eyes Wide Shut than Eyes Wide Shut did.

Instead, this stabbingly fractured, serio-comic romantic tragedy about two would-be lovers (Julie Christie and George C. Scott) is a Richard Lester film. It's his best besides A Hard Day's Night, although the two could not be more different in content, tone, style and pop purpose. It's arguably his most artful film. That may be because Petulia looks like an even collaboration between Lester and his cinematographer, Nicolas Roeg.

A jaded satire of our shifting social values set against the psychedelic Summer of Love scene in San Francisco, with Vietnam War newscasts providing televised wallpaper, Petulia crystallized Lester's growing misanthropic view of a society cracked by its neuroses and alienation. At the same time, Petulia's recognizably Roegian imagery, shattered-time narrative, and themes of despair and casual brutality anticipate Roeg's later celebrated work such as Don't Look Now (with Christie) and Bad Timing.

Petulia is a cutting and anti-sentimental portrait of its era, an anti-The Graduate that provokes by not buying into the American myths we hold about ourselves or playing to trite sentiments of the time. It's an essential film from and about America in the dying days of the '60s, yet the modernism of its style and ambitions makes Petulia impressively ahead of that time.

If you lay out Petulia's non-linear plot in a straight line, you get a conventional melodrama about just-divorced middle-aged doctor Archie Bollen (Scott in one of his great performances) embarking on an affair with the beautiful young "kook" Petulia (Christie), and the consequences when her wealthy and hair-trigger abusive prettyboy husband (Richard Chamberlain in a rare bad-guy role) finds out about it.

Simple enough. But the film takes that story and smashes it with a hammer.


At its start we meet Archie and Petulia encountering each other, presumably for the first time, at a charity dance, "Shake for Highway Safety." The dance band for all those pearled matrons and tuxedoed swells is Janis Joplin with Big Brother and the Holding Company, backed by psychedelic projected oil light shows. (The Grateful Dead also appear in the film, both musically and as cameo hippies.) The contrast is startling and wryly funny. It's the first of many contrasts Lester sets up to illustrate, as Dave Kehr put it, "a world fatally fragmented into rich and poor, past and present, compassion and indifference."

Lester's funny-sad, Vonnegut-like touches depict an America so at odds with itself that two people can't drive to a hotel for an affair without encountering roboticized, automatic "service" at every step. Petulia surprises Archie by installing a portable greenhouse in his San Francisco apartment, "a little bit of life in all this steel and glass." We're the only ones who notice that the greenhouse is itself a stronghold of steel and glass. At one point Archie confesses to a friend, "What do I want? To feel something."

Meanwhile, Petulia wants to be Holly Golightly in all her flip rebelliousness, but she's too bruised by her own melancholy and twisted hell of a marriage to make going lightly anything more than an affectation. Lester makes it clear that even when the opportunity presents itself, feeling something is too hard or uncertain a path for most of us to take. Freedom may be just another word for nothing left to lose, but, as Lester shows via Archie's trip to a heavily allegorized Alcatraz, for some lost souls freedom means the single choice of remaining in the prison we've made for ourselves. Although set in the Haight-Ashbury scene, its point of view doesn't cut the hippies any more slack than anyone else. Here they're as self-absorbed as the materialist society they have nominally dropped out of.


None of which is to say that Petulia is only a pessimistic drag. It's alluring and seductive, from the smart screenplay (by Barbara Turner and Lawrence B. Marcus, from a novel by John Haase) to Nic Roeg's visuals to John Barry's doleful sax-heavy score, to the on-target performances from its leads, especially the subdued dynamics between magnetic Christie and tightly bound Scott.

It defies simplistic categorization, and is such a rich and stratified experience, with so much of its substance tucked between the lines, that it deserves and benefits from repeat viewings. Its characters and their motives are open to interpretation and re-interpretation.


These days Steven Soderbergh often mentions Petulia as a seminal influence on his work. In 1978 a Take One magazine poll of 20 film critics — including Vincent Canby, Richard Corliss, Stanley Kauffman, Janet Maslin, Frank Rich, Andrew Sarris, Richard Schickel, David Thomson and Franηois Truffaut — ranked Petulia among the best American films of the previous decade, taking third place after The Godfather (I and II) and Nashville, and ahead of Annie Hall, Mean Streets and 2001.

petulia

..παρά την έντονη απουσία της η μοναχική μου βραδιά εξελίχθηκε ευχάριστα.Είχα την υπέρτατη χαρά να απολαύσω στον κινηματογράφο την εξαιρετική ταινία ''Petulia'' του Richard Lester, μια παραγωγή του 1968 και εντελώς άγνωστη στο ελληνικό κοινό.Καυστικό χιούμορ, ειρωνικές αναφορές στα σημεία των καιρών της εποχής που εντελώς προφητικά θα μπορούσαν να αναφέρονται και στο σήμερα.Στοιχεία δράματος να εναλάσσονται συνεχώς από κωμικά και το ανάποδο.Εξαιρετική η Julie Christie στον ρόλο της Petulia, ένα υπέροχο φίλμ από έναν σκηνοθέτη που έγινε γνωστός κυρίως με τις δυο ταινίες των Beatles, εκ των οποίων το A Hard Day's Night χαρακτηρίστηκε ως ο ''Πολίτης Κέην'' των μιούζικαλ.Ένα φίλμ σπάνιο που αξίζει να το αναζητήσει κανείς και πιθανότατα μόνο στο διαδίκτυο.
http://www.youtube.com/watch?v=clfVZWgd8aE

..places that i have visited..

visited 32 states (14.2%)
Create your own visited map of The World or try another Douwe Osinga project
..ελπίζω κάποια στιγμή να κοκκινίσει ολόκληρος ο άτλας..πιο σπουδαία επένδυση από τα ταξίδια νομίζω πως δεν υπάρχει..

τέλος διακοπών

..χθές είδα την ταινία Mediterraneo, μια ιταλική παραγωγή του 1992 που είχε κερδίσει και το oscar ξενόγλωσσης ταινίας.Αφορμή για να την δω στάθηκε η επιστροφή μου από το μαγευτικό Καστελόριζο όπου και διαδραματίζεται η ταινία.Θέλησα μ'αυτόν τον τρόπο να δώσω μια εικονική παράταση στις αυγουστιάτικες διακοπές μου και μπορώ να πω ότι η ταινία πέτυχε το σκοπό της..Μέρη που επισκέφτηκα, θάλασσες που κολύμπησα, πλατείες που περπάτησα ήρθαν ξανά στη μνήμη μου και ζωντάνεψαν οι στιγμές.

Έχοντας επισκεφτεί 3 φορές το Καστελόριζο συνειδητοποίησα ότι όχι μόνο δεν το βαρέθηκα, αντίθετα το αγάπησα ακόμη πιο δυνατά, απέκτησα και εγώ επιτέλους το δικό μου χωριό.

διανυκτερεύον φαρμακείο-μέρος δεύτερο

..χρήσιμη που'ναι η νύχτα, να ανακαλύπτεις ποιήματα που΄χεις διαβάσει μα που ξέχασες απ'την σκληρότητα της μέρας..

Μικρή Σουΐτα Σε Κόκκινο Μείζον

Ι.Πλήθος λεμόνια
επάνω στο τραπέζι
στις καρέκλες
στο κρεβάτι
κίτρινες λάμψεις
τρέχουν το σώμα σου
μ' αρέσει που βρέχει
νύχτα με χίλια λεμόνια
και ξαφνικά ο φακός του δασοφύλακα
να σταματάει τους βρεγμένους λαγούς
στα πισινά τους πόδια.
Διακοφτό 18.11.80ΙΙ.Ω αλάνθαστο σώμα
πόσα και πόσα λάθη
μ' ένα μικρό διαβατικό φεγγάρι
στα γυμνά δέντρα του πεζοδρομίου
αδειούχοι στρατιώτες καπνίζουν
κάτω απ' το υπόστεγο
βρέχει όλη μέρα
ακούω το νερό να κυλάει ατέλειωτο
απ' τα λούκια στο δρόμο
παρότι το ξέρω
αυτό το εισιτήριο
είναι εκπρόθεσμο πιά.
Αθήνα 18.11.80
ΙΙΙ.
Το σώμα -λέει-
στη γενική: του σώματος
και γενικά το σώμα
άλλη λέξη πυκνότερη δεν έχω
παίρνω τη νάϋλον σακούλα
μπαίνω στα λαϊκά εστιατόρια
μαζεύω ψαροκόκαλα
για τις άγριες γάτες της γειτονιάς
στα διαλείματα -λέει-
κουβεντιάζω με τους μουσικούς
στα σκοτεινά παρασκήνια-
τι απέραντη απόσταση διανύω
απ' το σώμα σου
έως το σώμα σου.
Αθήνα 19.11.80
Γυμνό ΣώμαΙ.
Είπε:
ψηφίζω το γαλάζιο.
Εγώ το κόκκινο.
Κι εγώ.

Το σώμα σου ωραίο
Το σώμα σου απέραντο.
Χάθηκα στο απέραντο.

Διαστολή της νύχτας.
Διαστολή του σώματος.
Συστολή της ψυχής.

Όσο απομακρύνεσαι
Σε πλησιάζω.

Ένα άστρο
έκαψε το σπίτι μου.

Οι νύχτες με στενεύουν
στην απουσία σου.
Σε αναπνέω.

Η γλώσσα μου στο στόμα σου
η γλώσσα σου στο στόμα μου-
σκοτεινό δάσος.
Οι ξυλοκόποι χάθηκαν
και τα πουλιά.

Όπου βρίσκεσαι
υπάρχω.

Τα χείλη μου
περιτρέχουν τ' αφτί σου.

Τόσο μικρό και τρυφερό
πως χωράει
όλη τη μουσική;

Ηδονή-
πέρα απ' τη γέννηση,
πέρα απ' το θάνατο.
Τελικό κι αιώνιο
παρόν.

Αγγίζω τα δάχτυλα
των ποδιών σου.
Τι αναρίθμητος ο κόσμος.

Μέσα σε λίγες νύχτες
πως πλάθεται και καταρρέει
όλος ο κόσμος;

Η γλώσσα εγγίζει
βαθύτερα απ' τα δάχτυλα.
Ενώνεται.

Τώρα
με τη δική σου αναπνοή
ρυθμίζεται το βήμα μου
κι ο σφυγμός μου.

Δυό μήνες που δε σμίξαμε.
Ένας αιώνας
κι εννιά δευτερόλεπτα.

Τι να τα κάνω τ' άστρα
αφού λείπεις;

Με το κόκκινο του αίματος
είμαι.
Είμαι για σένα.
Αθήνα 24.9.80

διανυκτερεύον φαρμακείο

Τί όμορφη που είσαι. Με τρομάζει η ομορφιά σου. Σε πεινάω. Σε διψάω.
Σου δέομαι: Κρύψου, γίνε αόρατη για όλους, ορατή μόνο σ' εμένα.
Καλυμένη απ' τα μαλλιά ως τα νύχια των ποδιών με σκοτεινό διάφανο πέπλο
διάστικτο απ' τους ασημένιους στεναγμούς εαρινών φεγγαριών.
Οι πόροι σου εκπέμπουν φωνήεντα, σύμφωνα ιμερόεντα.
Αρθρώνονται απόρρητες λέξεις. Τριανταφυλλιές εκρήξεις απ' τη πράξη του έρωτα.
Το πέπλο σου ογκώνεται, λάμπει πάνω απ' τή νυχτωμένη πόλη με τα ημίφωτα μπάρ,
τα ναυτικά οινομαγειρεία.
Πράσινοι προβολείς φωτίζουνε το διανυκτερεύον φαρμακείο.
Μια γυάλινη σφαίρα περιστρέφεται γρήγορα δείχνοντας τοπία της υδρογείου.
Ο μεθυσμένος τρεκλίζει σε μία τρικυμία φυσημένη απ' την αναπνοή του σώματός σου.
Μη φεύγεις. Μη φεύγεις. Τόσο όλική, τόσο άπιαστη.


Ένας πέτρινος ταύρος πηδάει από το αέτωμα στα ξερά χόρτα.


Μια γυμνή γυναίκα ανεβαίνει τη ξύλινη σκάλα κρατώντας μια λεκάνη με ζεστό νερό.


Ο ατμός της κρύβει το πρόσωπο.



Ψηλά στον αέρα ένα ανιχνευτικό ελικόπτερο βομβίζει σε αόριστα σημεία.


Φυλάξου. Εσένα ζητούν. Κρύψου βαθύτερα στα χέρια μου.


Το τρίχωμα της κόκκινης κουβέρτας που μας σκέπει, διαρκώς μεγαλώνει.


Γίνεται μία έγκυος αρκούδα η κουβέρτα.


Κάτω από τη κόκκινη αρκούδα ερωτευόμαστε απέραντα,


πέρα απο το χρόνο κι απο το θάνατο πέρα, σε μια μοναχική παγκόσμιαν ένωση.


Τί όμορφη που είσαι. Η ομορφιά σου με τρομάζει.


Και σε πεινάω. Και σε διψάω. Και σου δέομαι: Κρύψου

(απόσπασμα από ''Τα ερωτικά'' του Γ.Ρίτσου)

ένας ''κρυμμένος'' Βαν Γκόγκ..

Που να'ξερε ο υπέροχος Βαν Γκόγκ ότι σχεδόν 120 χρόνια μετά κάποιοι επιστήμονες θα έψαχναν μανιωδώς μήπως και βρούν ένα ακόμη έργο του...

Εξαιρετικά ενδιαφέρον το άρθρο.(http://www.zougla.gr/news.php?id=5781)

....life style drugs...new entry!!

Τελικά στην Ελλάδα όλα μπορούν να συμβούν και το ακόλουθο που θα περιγράψω είναι πραγματικά πρωτοφανές.

Με βάση το καινούριο νομοσχέδιο του υπουργείου υγείας, στα πλαίσια γενικότερων περικοπών, συντάχθηκε μια λίστα φαρμάκων η αξία των οποίων δεν θα καλύπτεται από τους ασφαλιστικούς φορείς με την αιτιολογία ότι αποτελούν life-style φάρμακα..Ναι πολύ καλά διαβάσατε..από δω και στο εξής θα υπάρχουν ΦΑΡΜΑΚΑ που θα χαρακτηρίζονται life-style.

Πραγματικά μου είναι σχεδόν αδύνατο να κατανοήσω την λογική του ιδοφυιούς εκείνου ανθρώπου που νυχθημερόν εργαζόμενος μέσα στα σκοτεινά και ανήλιαγα γραφεία του υπουργείου υγείας διέγνωσε ότι το ύψιστο κοινωνικό αγαθό που λέγεται φάρμακο μπορεί από εδώ και στο εξής να αποτελεί κομμάτι του life-style τρόπου ζωής.

Φάρμακα για την παχυσαρκία, φάρμακα για την στυτική δυσλειτουργία, φάρμακα για την φλεβική ανεπάρκεια και πολλά άλλα που προστέθηκαν στην φαρέτρα των γιατρών για την αντιμετώπιση διάφορων παθήσεων δεν θα καλύπτονται πλέον από τα ασφαλιστικά ταμεία παρά μόνο σε ειδικές περιπτώσεις.

Όποτε ακούω την έκφραση ''ειδική περίπτωση'' προετοιμάζω τον εαυτό μου να ακούσει την επόμενη μπούρδα από το στόμα του εκπροσώπου του υπουργείου.Και πράγματι επαληθεύτηκαν οι προβλέψεις μου.Άκουσον, άκουσον..Ο ασθενής εκείνος που ζυγίζει 150 κιλά θα μπορεί να παίρνει το φάρμακο για την παχυσαρκία μέσω του ασφαλιστικού του ταμείου μόνο στην περίπτωση που συνυπάρχει και κάποιο άλλο συνοδό νόσημα επιβαρυντικό για την υγεία του όπως π.χ σακχαρώδης διαβήτης ή υπέρταση, αν δηλαδή είναι 150 κιλά και δεν έχει διαβήτη ή υπέρταση αντιμετωπίζεται ως υγιής οπότε στην περίπτωση αυτή τα νέα και αποτελεσματικά φάρμακα κατά της παχυσαρκίας είναι θέμα life-style.

Απαράδεκτο και ταυτόχρονα εξοργιστικό.No comment.

όρκος αιώνιας αγάπης

...ήταν μόλις 8 ετών, ο καρκίνος όμως δεν κάνει διακρίσεις...είχε τόση αγάπη να δώσει και ήξερε ότι δεν θα προλάβει γι'αυτό και θέλησε μια μέρα πριν φύγει να ανταλλάξει όρκο αγάπης με την αγαπημένη του συμμαθήτρια, έτσι κι έγινε...μια μέρα αργότερα έφυγε..

(από τον διεθνή τύπο)

τελευταία πνοή

...μου το ψιθύριζες τελευταία Δημητρό...''Θύμιο μου σε λίγες μέρες θα φύγω, το νιώθω''...το'πες και το έκανες ρε μπαγάσα...οι μνήμες μου από τις κουβέντες μας, το χιούμορ σου, η έντονη προσωπικότητά σου δεν ξεχνιούνται έτσι εύκολα...όλοι θα σε θυμόμαστε όπως θα'θελες να σε θυμούνται...γι'αυτό να'σαι σίγουρος..

...μια περιπέτεια με αίσιο τέλος

...μια ξαφνική περιπέτεια υγείας μεσάνυχτα Κυριακής μας οδήγησε σε δημόσιο νοσοκομείο της Αθήνας για να αντιμετωπίσουμε το πρόβλημα.Αρχική μας σκέψη ήταν να πάμε σε κρατικό νοσοκομείο δεδομένου ότι το πρόβλημα απαιτούσε εξειδικευμένη προσέγγιση που μόνο το συγκεκριμένο νοσοκομείο μπορούσε να προσφέρει ή τουλάχιστον έτσι νομίζαμε...

Μπαίνοντας στον προαύλιο χώρο των εξωτερικών ιατρείων μας υποδέχθηκε μια κατσαρίδα η οποία δεν έλεγε να απομακρυνθεί από την είσοδο του ιατρείου σα να περίμενε και εκείνη την σειρά της για να εξετασθεί.

Πλήθος κόσμου να περιμένει στα πεζούλια του προαύλιου χώρου, άλλωστε δεν γινόταν και διαφορετικά αφού ο χώρος αναμονής του ιατρείου με το ζόρι χωρούσε δυο άτομα...

Θυροκολλημένη στην είσοδο του ιατρείου μια κόλλα Α4 που χειρόγραφα και εντελώς ανορθόγραφα να περιγράφει τις νόσους που δεν μπορούν να αντιμετωπισθούν στην εφημερία...

Τέλος μαθαίνουμε ότι ο εφημερεύων ιατρός είναι ειδικευόμενος και ότι δεν υπάρχει ειδικευμένος ιατρός στην εφημερία...

Ακόμη αναρωτιέμαι πως είναι δυνατόν να εφημερεύει κρατικό νοσοκομείο που να μην έχει ειδικευμένο ιατρό και που να μην αντιμετωπίζει όλες τις νόσους, άλλωστε γι'αυτό τρέχεις νυχτιάτικα στο νοσοκομείο αλλιώς θα περίμενες μέχρι το πρωί που όλα λειτουργούν ''τέλεια''.Δεν θέλω να ειρωνευτώ την αξία των ιατρών αυτής της χώρας όμως κάποια πράγματα δεν γίνεται να συμβαίνουν και δυστυχώς ότι μας συνέβη εκείνο το βράδυ ανήκε στην κατηγορία ''ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΔΥΝΑΤΟΝ''...

τα νέα του Αρκτούρου

Πιο ιδανικά δε θα μπορούσε να ξεκινήσει η μέρα μου..Ανοίγοντας την αλληλογραφία μου πέφτω πάνω στην επιστολή από το περιβαλλοντικό κέντρο ''Αρκτούρος'' την οποία μου στέλνουν ανά διαστήματα για να με ενημερώσουν για την εξέλιξη της ''υιοθετημένης'' αρκουδίτσας μου που ακούει στο όνομα Βέσνα.

Ένιωσα απερίγραπτη χαρά διαβάζοντας ότι είναι καλά στην υγεία της και ότι έχουν μειωθεί σημαντικά οι στερεοτυπικές κινήσεις που έκανε και οι οποίες ήταν αποτέλεσμα της αιχμαλωσίας της στον ζωολογικό κήπο του Βελιγραδίου.

Πληροφορήθηκα επίσης ότι οι άνθρωποι που δουλεύουν στον Αρκτούρο κατάφεραν να απελευθερώσουν ένα αρκουδάκι 3 ετών που βρέθηκε παγιδευμένο σε εγκαταλελειμένη περίφραξη στην ευρύτερη περιοχή του Νυμφαίου, τοποθετώντας του ένα κολλάρο-πομπό για να καταγράφουν τις μετακινήσεις του τα προσεχή έτη.

Είναι πραγματικά εξαιρετική η δουλειά των ανθρώπων του Αρκτούρου καθώς είχα προσφάτως επισκεφθεί τις εγκαταστάσεις και διαπίστωσα ότι όλοι είναι ταγμένοι σε αυτό που προσπαθούν να επιτύχουν.

Θεωρώ επίσης αναγκαίο να υπογράψουμε όλοι για να σταματήσει η χρήση των ζώων στο τσίρκο όπου η κακοποίηση που υφίστανται όλα τα ζώα, ειδικότερα όμως οι αρκούδες, είναι μεγάλη.Μια επίσκεψη στο site http://arcturos.wordpress.com είναι αρκετή για να υλοποιηθεί ένα τέτοιο σχέδιο.

Στον Αρκτούρο βιώνεις την σημασία του να είσαι ενεργός πολίτης.Αξίζει την υποστήριξη όλων.

φαινόμενα ρατσισμού

Τελικά φαίνεται πως θα αποκτήσουμε και τα πρωτεία στην εκδήλωση ρατσιστικών φαινομένων.Αφορμή για τη σκέψη αυτή αποτέλεσε η πρόσφατη καταδίκη της Ελλάδας από το ευρωπαϊκό δικαστήριο διότι δεν εξασφάλισε ίσες ευκαιρίες σε παιδιά τσιγγάνων στον Ασπρόπυργο.

Συγκεκριμένα γονείς σε σχολείο του Ασπρόπυργου δεν δέχονταν να φοιτήσουν τα παιδιά τους στις ίδιες τάξεις με παιδιά των τσιγγάνων και η πολιτεία αντί να επέμβει και να νουθετήσει τους γονείς ότι η διαφορετικότητα πρέπει να είναι αποδεκτή, δημιούργησε πρόχειρα παραπήγματα στα οποία υποχρέωσε τα παιδιά των Ρομά να φοιτήσουν, επικροτώντας με αυτό τον τρόπο την αντίδραση των ''αριστοκρατών'' αλλά κατά τα άλλα μικροαστών Ελλήνων γονιών.

Το πιο συγκλονιστικό όμως πράγμα στην όλη ιστορία είναι ότι τελικά τέτοιες ειδήσεις μένουν στην αφάνεια και δεν παίρνουν την δημοσιότητα που οφείλει ο δημοσιογράφος να δώσει.

Ίσως τελικά πρέπει, πριν χαρακτηρίζουμε και κατακρίνουμε άλλους λαούς για καταπάτηση ανθρωπίνων δικαιωμάτων, να αναλογιστούμε τη δική μας συμπεριφορά και κυρίως να μην ξεχνάμε ότι κάποτε, την εποχή της μεγάλης μετανάστευσης, βιώναμε και εμείς οι Έλληνες, φαινόμενα ρατσισμού από άλλες εθνότητες.Το παρόν και το μέλλον διδάσκεται μέσα από το παρελθόν, αυτό δεν πρέπει να το ξεχνάμε ποτέ.

ανεπάρκεια

Ναύπλιο, 1.00 το μεσημέρι στην παραλία Αρβανιτιά κάτω από την Ακροναυπλία, δεκάδες λουόμενοι στην θάλασσα να απολαμβάνουν το κυριακάτικο μπάνιο τους και ξάφνου η αποθέωση της ελληνικής κακογουστιάς να ξεδιπλώνεται μπροστά μου.Μαμά γύρω στα 40 να αλλάζει το μαγιώ στην περίπου επτάχρονη κορούλα της κι όταν έρχεται η στιγμή που το κοριτσάκι φωνάζει ''μαμά τσίσα'' η καταπιεσμένη μαμά και προφανώς και σύζυγος μα πάνω απ'όλα απαίδευτη και εντελώς ανεπαρκής, να δείχνει με το χέρι προτεταμένο την θάλασσα ως μια άλλη τουαλέτα που θα φιλοξενήσει τις ακαθαρσίες της κόρης της και προφανώς και της ίδιας αν δεν είχε ήδη γίνει ως εκείνη την ώρα.

Πόσο μπορεί να διαφοροποιηθεί ένα παιδί όταν μέσα από τον πρωτογενή ιστό κοινωνικοποίησης που είναι η οικογένεια δίνονται τέτοιες συμβουλές;

Πόσο κρίμα να μεγαλώνουν παιδάκια με οδηγό την ανεπάρκεια...

μια εκδρομή

..ένα προγραμματισμένο ταξίδι..μια εκδρομή..πόσο αλλάζει τη διάθεση μια εκδρομή..έστω και μ'άγνωστο προορισμό..καινούριοι τόποι, καινούριοι άνθρωποι, καινούρια συναισθήματα προκύπτουν μετά από κάθε εκδρομή κι οι λέξεις πολλές φορές δεν αρκούν για να τα περιγράψεις, αρκεί να τα νιώσεις..

η φωτογραφία ως τέχνη

Ποτέ στο παρελθόν η φωτογραφία δεν αντιμετωπίστηκε ως τέχνη.Η αναγνώρισή της ως μια από τις σύγχρονες μορφές τέχνης άργησε σημαντικά να έρθει και αυτό έγινε πρωτίστως επειδή θεωρήθηκε ότι είναι μια ''εύκολη'' τέχνη που γιίνεται αντιληπτή από όλους, ακόμη και από εκείνους που δεν έχουν εκπαιδευθεί πάνω σε ζητήματα τέχνης.

Η αλήθεια είναι πως η φωτογραφία είναι ένα πολύ φτωχό μέσο, αρκεί μια μηχανή και ένα κλίκ για να καταγράψεις μια εικόνα του ορατού κόσμου.Γιατί, θα έλεγε κανείς, είναι δυνατόν να απεικονιστεί με μια φωτογραφική μηχανή ο ''αόρατος'' κόσμος;Ακριβώς από αυτό το σημείο ξεκινά το ενδιαφέρον της φωτογραφίας ως τέχνης και βεβαίως προκύπτει και η πεποίθηση ότι τελικά δεν είναι εύκολη τέχνη η φωτογραφία ούτε για να την υπηρετήσεις αλλά ούτε και για να την διαβάσεις.

Το κύριο ενδιαφέρον της φωτογραφίας δημιουργείται από τη στιγμή που μια φωτογραφία καταφέρνει να υπερβεί το θέμα της όπως λέει και ο κορυφαίος κατά την άποψη μου δάσκαλος της φωτογραφίας Πλάτωνας Ριβέλλης.Από τη στιγμή εκείνη δηλαδή, που το απεικονιζόμενο θέμα απλά θα είναι η αφορμή για μια πιο βαθιά ανάγνωση της φωτογραφίας που θα δημιουργήσει με τη σειρά της μια ροή σκέψεων και συνειρμών με τελικό στόχο βέβαια τη συγκίνηση του αναγνώστη-θεατή.

Είναι δύσκολο βέβαια να αντιληφθεί κανείς την αξία μιας τέτοιας φωτογραφίας από τη στιγμή που καθημερινά κατακλυζόμαστε από ανούσιες και περιττές εικόνες διαφημιστικής κυρίως αξίας που εξύπηρετούν συγκεκριμένο στόχο, την πώληση.

Αξίζει να επισκεφθεί κανείς το http://www.masters-of-photography.com/ και να θαυμάσει τη δουλειά υπέροχων φωτογράφων-δημιουργών όπως ο De Carava, o Kertesz, o Winogrand, η Cameron, o Evans και πολλών άλλων που υπηρέτησαν τίμια και δημιουργικά αυτή τη νέα μορφή τέχνης που στις μέρες μας τείνει να πάρει την μορφή επιδημίας.Μια τέτοια επιδημία θα ήταν αποδεκτή αρκεί να είχε γίνει κατανοητό από όλους όσοι ασχολούνται με τη φωτογραφία ότι η δύναμη της εικόνας δεν έγκειται μόνο σε αυτό που αναπαριστά αλλά κυρίως σε αυτό που υποννοεί.

σκέψη χωρίς τίτλο

Πάντα βίωνα την ανασφάλεια της έκθεσης, της έκθεσης του εαυτού μου στους άλλους, ίσως από υπέρμετρο εγωϊσμό ίσως όμως και από υπέρμετρη μετριοπάθεια.Δεν ξέρω τι είναι προτιμότερο να διαθέτει κανείς, εγωϊσμό ή μετριοπάθεια, πάντως και τα δυο αυτά γνωρίσματα όταν περισσεύουν δεν ωφελούν ούτε εκείνον που τα διαθέτει ούτε βεβαίως και τους ανθρώπους που τον περιβάλλουν.

Πρέπει να εκτίθεσαι ακόμη κι όταν ξέρεις ότι πιθανότατα δε θα αποκομίσεις εγκωμιαστικά σχόλια.Το κριτήριο της έκθεσης απέναντι στους άλλους πρέπει να είναι μόνο η πιθανότητα διόρθωσης της προσωπικότητας και σίγουρα όχι η προσπάθεια ανάδειξής της.Και βέβαια λέγοντας διόρθωση εννοώ μόνο την εξάλειψη των αντικειμενικών μειονεκτημάτων που ο καθένας διαθέτει και όχι την πλήρη μετατροπή της προσωπικότητάς του σε κάτι άλλο που θα αποτελεί ξένο σώμα.

Αρκεί βέβαια το κοινό στο οποίο εκτίθεσαι να είναι ένα καλοπροαίρετο κοινό που εκτιμά έτσι κι αλλιώς τον άνθρωπο που αποφασίζει να εκτεθεί.Άλλωστε μόνο από θετικούς ανθρώπους στη σκέψη έχουν νόημα τα σχόλια όσο αρνητικά κι αν φαίνονται πολλές φορές.

Λίγες ήταν οι φορές που εκτέθηκα σε άλλους και το μετάνιωσα.Απλά έμαθα να διαχωρίζω σε ποιούς αξίζει να εκτεθείς και σε ποιούς όχι και είναι κάτι που απαιτεί ιδιαίτερη εξάσκηση.

μύρισε άνοιξη..

Μαγική εποχή η άνοιξη...όλες οι αρνητικές σκέψεις εξαφανίζονται ως δια μαγείας..ο θαυματουργός ήλιος, οι υπέροχες μυρωδιές των λουλουδιών, το γλυκό βραδινό αεράκι, λειτουργούν ευεργετικά στη διάθεση.Οι κακές στιγμές, τα προβλήματα της καθημερινότητας ξεπερνιούνται τόσο εύκολα...αρκεί μια βόλτα στην θάλασσα, ένα κλείσιμο του ματιού στον αστραφτερό ήλιο κάνοντας τον έτσι σύμμαχο, τουλάχιστον στις προθέσεις σου...όλα γίνονται πιο εύκολα την άνοιξη, ακόμα και ένας χωρισμός είναι πιο εύκολα αποδεκτός την άνοιξη, γιατί απλά η αισιοδοξία της φύσης σε κάνει κοινωνό της.

ελπίδα, προσδοκία, αναμονή...

Τι είναι αυτό που τελικά μας κρατά ζωντανούς;Τι είναι αυτό που έρχεται σαν από μηχανής θεός να μας σώσει όλες εκείνες τις στιγμές που τα αποθέματα ελπίδας στερεύουν;

Άγνωστη η απάντηση μα ταυτόχρονα και απολύτως γνώριμη..Είναι η προσδοκία της ελπίδας που όσο κι αν εξαντλείται, πάντα υπάρχει, γιατί απλά είναι συνυφασμένη με την ανθρώπινη φύση.Είναι αυτό το ανεξήγητο αίσθημα της αναμονής του καλού που πάντα προσδοκούμε να συναντήσουμε όσο κι αν τα γεγονότα πολλές φορές δεν μας επιτρέπουν ούτε καν να το σκεφτούμε.Είναι βεβαίως, αυτή η μοιρολατρική προσέγγιση του ανθρώπου ότι πάντα μετά από την ατυχή στιγμή έρχεται η άνθηση και η σωτηρία.

Έτσι μένει ζωντανός ο άνθρωπος με την ελπίδα, την προσδοκία, την αναμονή που του αποκαλύπτονται σαν φάροι στον αχανή ωκεανό της μίζερης καθημερινότητάς του που βεβαίως όσο μίζερη και άθλια κι αν την χαρακτηρίζει του υποδεικνύει με τον πιο σαφή τρόπο την αξία της ύπαρξης.

το τυχερό του απόγευμα

έμελλε να είναι το τυχερό του απόγευμα...ένα μικρόσωμο γατάκι ακινητοποιημένο στο άψυχο πεζοδρόμιο της απάνθρωπης πόλης.Περαστικοί να προχωρούν αδιάφοροι απλά κοιτώντας το και ψιθυρίζοντας ''το είδες το καημένο;''....και αυτό το λιλιπούτειο και φοβισμένο γατάκι μάταια να προσπαθεί να μετακινηθεί, πως θα μπορούσε να το κάνει όμως αφού δεν έβλεπε;

Περίεργο πράγμα ο άνθρωπος..να δείχνει ότι λυπάται και συμπονεί τόσο πολύ και να μην κάνει απολύτως τίποτα όταν του δίνεται η ευκαιρία να αποδείξει την αξία της ύπαρξής του.

Το γλυκύτατο γατάκι πέρασε στην αιωνιότητα..ο γιατρός που προσπάθησε τα μέγιστα δεν κατάφερε να το κάνει καλά..η ευθανασία ήταν η μόνη λύση σωτηρίας..το τυχερό του απόγευμα συμβάδιζε με το θάνατο...

σκέψεις για την καθημερινότητα

Είναι τόσες οι φορές που η ρουτίνα της καθημερινότητας με κάνει να ασφυκτιώ..Πνίγομαι, κρίσεις πανικού με κυριεύουν και η τάση φυγής όλο και δυναμώνει..

Δεν είναι πως δεν αγαπώ τη δουλειά μου, το αντίθετο μάλιστα..ίσως όμως τελικά είναι απλά έτσι η φύση μου, να βαριέμαι εύκολα.Ίσως επειδή είναι και τέτοια η φύση της δουλειάς μου που ακούω συνήθως πράγματα δυσάρεστα και τα οποία δυστυχώς αφομοιώνω τόσο έντονα που με επηρεάζουν βαθύτατα.

Υπάρχουν βέβαια και οι ευχάριστες στιγμές που σαν τονωτική ένεση έρχονται να διώξουν κάθε κακή σκέψη, μακάρι να υπερτερούσαν..

Είναι τόσο ανάμικτα τα συναισθήματα πολλές φορές που πραγματικά αναρωτιέμαι μήπως τελικά υπάρχει κάτι άλλο που υποβόσκει και με κάνει να νιώθω έτσι..Δε βρίσκω τίποτα όμως..

Πάσχα στο Καστελλόριζο

Ήταν η δεύτερη φορά που επισκέφθηκα το Καστελλόριζο, αυτό το μικρό σαν κουκίδα νησάκι, στο πιο νοτιοανατολικό σημείο της Ελλάδας μας...Την πρώτη φορά που πήγα στο νησί απλά εκστασιάστηκα, την δεύτερη και πιο καθοριστική όμως μαγεύτηκα.

Δεν ξέρω τι ακριβώς είναι αυτό που με έκανε να ''κολλήσω'' με το καστελλόριζο διότι αντικειμενικά αν το δει κανείς είναι απλά ένα ακόμη πανέμορφο νησάκι σαν πολλά άλλα εξίσου όμορφα νησάκια που υπάρχουν διάσπαρτα στο αιγαίο.Έδωσα όμως κάποιες απαντήσεις που πιθανότατα αποτέλεσαν και τους λόγους της συγκίνησης που μου δημιουργεί.

Αυτή η αίσθηση απομόνωσης από τον υπόλοιπο κόσμο σίγουρα είναι ένας πρώτος καλός λόγος, η μοναδική αρχιτεκτονική των κτιρίων που είναι τόσο καλοδιατηρημένα σα να χτίστηκαν χθές, η ανυπαρξία προτάσεων για νυχτερινή ζωή είναι επίσης ένας ακόμη καλός λόγος για τον μπουχτισμένο αθηναίο.

Αν προσθέσει κανείς και τη φόρτιση που δημιουργεί το νησάκι της Ρω με την ταγμένη σ'αυτό Δέσποινα Αχλαδιώτη γνωστή και ως ''κυρά της Ρω'', εξηγείται εύκολα όλη αυτή η συγκίνηση που δημιουργείται με το που πατάς το πόδι σου στο λιλιπούτειο αεροδρόμιο του νησιού.

Ένας προορισμός μοναδικός, που πρέπει να παραμείνει μοναδικός αρκεί να το καταλάβουν καλύτερα τόσο οι κάτοικοι του νησιού όσο και οι επισκέπτες του.

περί υπέρβασης..

Πάντα μου άρεσε να κινούμαι στα όρια.Δεν ξέρω τι είναι αυτό που με συγκινεί.Να φτάνω στα όρια ή να τα ξεπερνώ.Με γοητεύει όμως απίστευτα αυτή η περιπλάνηση πέριξ των ορίων.
Ίσως έχει να κάνει με το γεγονός ότι πάντα χαρακτηριζόμουν ως το ''καλό παιδί'', που ποτέ δεν έβγαινε εκτός δρόμου.Πάντα όμως μέσα μου κυριαρχούσαν σκέψεις υπέρβασης του εαυτού μου που απλά τις έπνιγα στοιχιωμένος καθώς ήμουν από τον χαρακτηρισμό του καλού παιδιού.

Η συνειδητοποίηση ήρθε μέσω της φωτογραφίας όσο κι αν αυτό ακούγεται παράξενο.
Φωτογραφίζοντας από παιδί όπως άλλωστε οι περισσότεροι άνθρωποι, η φωτογραφική διαδικασία μου ασκούσε μια ιδιαίτερη έλξη.Άλλοτε τα αγαπημένα πρόσωπα, άλλοτε αποτυπώνοντας τις αναμνήσεις των διακοπών, άλλοτε πάλι πειραματιζόμενος με το ασπρόμαυρο ή τη στιγμιαία φωτογραφία(polaroid).Και εκεί όμως έβγαινε η εικόνα του καλού παιδιού που απλά έβλεπε τη φωτογραφία σαν ένα μέσο επαναφοράς της μνήμης.Φυσικά και δεν είναι κακό κάτι τέτοιο.Φυσικά και είναι η φωτογραφία ένα μέσο αποτύπωσης στιγμών.Είναι όμως και κάτι παραπάνω από αυτό..είναι η ανατροπή που έλεγα και πιο πρίν..είναι ένα σχόλιο πάνω στον κόσμο αρκεί να είναι αφαιρετική και να δρα υποδορίως.Διότι η φωτογραφία δεν χρειάζεται να είναι κραυγαλέα για να εντυπωσιάσει, αντιθέτως όσο πιο απλή είναι τόσο πιο ανατρεπτική μπορεί να γίνει.
Η υπέρβαση των ορίων στην φωτογραφία θα έρθει από τη στιγμή που το πιο απλό και το πιο ασήμαντο γεγονός θα μετουσιωθεί μέσω της φωτογραφικής διαδικασίας στο πιο σπουδαίο και στο πιο ανατρεπτικό..και πιστέψτε με είναι κάτι που γίνεται.

Αυτή ακριβώς η ενασχόλησή μου τελευταία με τη φωτογραφία, μου υπέδειξε έναν άλλο τρόπο σκέψης και αντίδρασης που σίγουρα με βοήθησε να υπερβώ τον εαυτό μου και κυρίως να διαπιστώσω αν έχω τη δύναμη να το κάνω.

....americanseries maniac...

...ύστερα από ατέλειωτες ώρες παρακολούθησης ταινιών σινεφίλ και έχοντας δει ένα πολύ μεγάλο μέρος της φιλμογραφίας παγκόσμιων σκηνοθετών-δημιουργών αποφάσισα να κάνω μια "στροφή" στις επιλογές μου.Λίγο η προτροπή των φίλων , λίγο η περιέργεια , λίγο η δική μου διάθεση που άλλαξε το τελευταίο διάστημα ήταν μερικοί από τους βασικούς λόγους που με οδήγησαν σε όλη αυτή την κατάσταση που λέγεται ΑΜΕΡΙΚΑΝΙΚΗ ΣΕΙΡΑ!!.
Στην αρχή ήταν η σειρά LOST που με καθήλωσε όχι μόνο στον καναπέ του σπιτιού μου αλλά και στον καναπέ του ξενοδοχείου των χειμερινών διακοπών μου , στην αίθουσα αναμονής του αεροδρομίου περιμένοντας την πτήση της επιστροφής ακόμη και στην παραλία το καλοκαίρι να χαζεύω με τις ώρες μπροστά από το portable dvd player τα "ολόφρεσκα" επεισόδια που κάποιοι φίλοι "κατέβασαν" από το διαδίκτυο προκειμένου να τα δω γρηγορότερα από τους άλλους ώστε και να ικανοποιήσω την περιέργεια μου για το τι θα γίνει μετά αλλά και για να κοκορεύομαι στους υπόλοιπους ότι ξέρω πλέον τι θα γίνει μετά..
Και όπως φεύγανε οι εποχές έτσι φεύγανε και τα season του lost...
Ακολούθησαν και άλλες σειρές..ήρθε μετά το PRISON BREAK... το CSI... το NIP/TUCK και τελευταία το SIX FEET UNDER..
Άρχιζα να αναρωτιέμαι τι είναι αυτό που με καθηλώνει σε όλες αυτές τις σειρές που για πολλούς κουλτουριάρηδες θεωρούνται τηλεοπτκά σκουπίδια.Σίγουρα μια τέτοια σειρά δεν μπορεί εκ των πραγμάτων να έχει το βάθος μιας ταινίας του bergman ή του kurosawa όμως χρειάζεται στην τόσο μικρή ζωή μας τελικά τόσο βάθος;
Καλό είναι να μην είμαστε αφοριστικοί, ειδικά για όλες αυτές τις προαναφερθείσες σειρές που αν μη τι άλλο έχουν χαρακτήρες τόσο καλά συγκροτημένους που ελάχιστοι (αν όχι κανένας) έλληνας σκηνοθέτης δεν έχει καταφέρει να πλάσει τόσο ολοκληρωμένα και αρμονικά είτε σε ελληνικό σήριαλ είτε σε ταινία.
Ωστόσο χρειάζεται ένα μέτρο...και χάριν αυτού του μέτρου σταματώ εδώ γιατί μόλις παρέλαβα τα ακυκλοφόρητα στην Ελλάδα ακόμη επεισόδια του NIP/TUCK...

..κι όμως κάποιοι προσπαθούν

Αφορμή για την ευαισθητοποίησή μου για την καφέ αρκούδα που προστατεύεται από την μη κερδοσκοπική οργάνωση "Αρκτούρος" ήταν μια από τις θαυμάσιες εκπομπές της Μάγιας Τσόκλη για το Νυμφαίο, έναν πανέμορφο παραδοσιακό οικισμό του νομού Φλωρίνης όπου ζει η καφέ αρκούδα στον φυσικό της χώρο.Ένα επιτελείο υπέροχων ανθρώπων εντελώς μακριά από την βουή της πόλης έχει αναλάβει να διεκπαιραιώσει την διάσωση και προστασία της καφέ αρκούδας, αυτού του υπέροχου πλάσματος που δυστυχώς εμάς τους ανθρώπους μας συγκινεί μόνο όταν πρόκειται για κάποιο λούτρινο αρκουδάκι.

Αν θέλει κανείς να νιώσει τη συγκίνηση σε όλο της το μεγαλείο αξίζει να επισκεφθεί το http://www.arcturos.gr/ και γιατί όχι να αναλάβει την κηδεμονία ενός από τα λίγα αυτά μεγαλόσωμα πλασματάκια που ακούν σε ονόματα όπως ειρήνη , κατερίνα , γιωργάκης ,τασούλα , βέσνα , μπάρμπαρα δίνοντας ένα συμβολικό κατά την προσωπική μου άποψη χρηματικό ποσό για την ετήσια συντήρησή τους.Και η χαρά γίνεται ακόμη μεγαλύτερη όταν μαθαίνεις ότι αυτά τα πανέμορφα πλασματάκια μείωσαν τις στερεοτυπικές κινήσεις που κάνουν και είναι αποτέλεσμα της βαναυσότητας του ανθρώπου που επέδειξε απέναντί τους.

Αξίζει να αποδείξουμε ότι υπάρχει και ο "άλλος" άνθρωπος που ενδιαφέρεται όχι μόνο για το που θα ξενυχτήσει την παραμονή της πρωτοχρονιάς ή πόσα λεφτά ξόδεψε για την αναβάθμιση του αυτοκινήτου του , αυτός o "άλλος" άνθρωπος που αγαπά τη ζωή ,τη φύση και ότι αυτή περικλείει.