Αναδημοσίευση από την διαδικτυακή έκδοση της εφημερίδας ''Καθημερινή''
Tου Πασχου Μανδραβελη / pmandravelis@kathimerini. gr
Είναι φρικτά όσα διαδραματίζονται στη Γάζα και στο αίμα δεν χωράει συμψηφισμός. Οχι μόνο στον αριθμό των νεκρών, αλλά κι εξαιτίας της διαφορετικής θέσης που έχουν οι δύο αντιμαχόμενες πλευρές. Το Ισραήλ είναι μια δυτική δημοκρατία, η οποία έχει κατ’ ουσία να αντιμετωπίσει ένα ιδιότυπο πρόβλημα τρομοκρατίας. Οι ρουκέτες που εκτοξεύουν οι «τρελοί του Θεού» τρομοκρατούν, και παρά το γεγονός ότι είναι μικρής ισχύος δημιουργούν ανασφάλεια στον πληθυσμό. Δεν είναι μικρό πράγμα να περπατάς στον δρόμο και ξαφνικά να σκάει δίπλα σου μια ρουκέτα και φυσικά δεν είναι ευχάριστο να ζεις υπό το καθεστώς της διαρκούς απειλής. Εστω κι από ρουκέτες μικρής ισχύος.
Ομως το Ισραήλ είναι δημοκρατία και από τις δημοκρατίες μάθαμε να ζητάμε αυτοσυγκράτηση. Ακόμη και όταν απειλούνται ή δέχονται επίθεση. Οχι για ηθικούς λόγους, αλλά για πολύ πρακτικούς. Διδαχθήκαμε από την ιστορία ότι η βία δεν λύνει προβλήματα, αλλά τα διογκώνει. Και επειδή οι δημοκρατικές χώρες έχουν ένα επίπεδο μεγαλύτερης ωριμότητας, απ’ όσο ο κατσαπλιάδες της Χαμάς, περιμένουμε από τις δημοκρατίες να κάνουν τη δύσκολη δουλειά. Πρέπει να βρίσκουν ευφάνταστους τρόπους για να τερματιστεί η βία. Φταίνε, δεν φταίνε. Περιμένουμε από οργανωμένες χώρες να λειτουργούν όπως οι αστυνομικοί στις οργανωμένες κοινωνίες. Να αμύνονται, αλλά χωρίς υπερβολική βία. Να επιβάλλουν το νόμιμο, όχι όμως με μέτρα που πλήττουν δικαίους και αδίκους, αμάχους και παρανόμους. Δεν είναι εύκολη δουλειά, όπως και η δουλειά των αστυνομικών δεν είναι εύκολη. Ομως, από οργανωμένα κράτη και σε οργανωμένες κοινωνίες περιμένουμε να γίνουν τα αδύνατα, δυνατά. Να γίνουν όλα εκείνα τα βήματα που θα σπάσουν τον κύκλο της βίας.
Στην Ελλάδα, βέβαια, έχουμε ένα περίεργο τρόπο θεώρησης του Μεσανατολικού. Το θυμόμαστε μόνο σαν κινηθεί το Ισραήλ. Το άλλο παράδοξο είναι ότι αυτοί που μπήγουν τις γοερότερες κραυγές για τη σκληρή πολιτική του Ισραήλ είναι οι κήρυκες της σκληρής πολιτικής απέναντι στον «Δαβίδ» της δικής μας διαμάχης, απέναντι στην ακατονόμαστη βόρειο γείτονά μας. Εκείνοι που θρηνούν για τον αποκλεισμό της Γάζας ήταν οι πιο ένθερμοι χειροκροτητές του ελληνικού εμπάργκο κατά της «Φυρομίας».
Εντάξει! Καταλαβαίνουμε πως είναι διαφορετικό να σου ρίχνουν ρουκέτες στο κεφάλι και διαφορετικό να σου πετούν προσβολές του στυλ «εμείς είμαστε απόγονοι των αρχαίων Μακεδόνων», αλλά υπάρχει μια συνομοταξία αριστερών που θυμούνται τον διεθνισμό μόνο σε ό,τι αφορά τους συμμάχους των ΗΠΑ. Το άλλο παράδοξο είναι ότι από τη μια ελεεινολογούν το Ισραήλ, τη σκληρή πολιτική του, και από την άλλη εκφράζουν τον ανυπόκριτο θαυμασμό τους: «Θα επέτρεπε ποτέ το Ισραήλ να γίνει αυτό;» Υποβαθμίζουν την απειλή της Χαμάς, με εκφράσεις του στυλ «εκτόξευσαν λίγες ρουκετούλες» (sic), ή «αμόλησαν μερικές στρακαστρούκες», αλλά θεωρούν μέγιστη πρόκληση το να ονομαστεί ένα γήπεδο «Βασιλέας Φίλιππος ο Β΄».
Ευτυχώς δεν θα μάθουμε ποτέ, αλλά θα είχε ενδιαφέρον να ξέραμε τι θα ζητούσαν από την ελληνική κυβέρνηση, αν ο δικός μας γείτονας αντί για «προκλήσεις», εκτόξευε σε τακτά χρονικά διαστήματα μερικές πραγματικές «ρουκετούλες» σε μια ακτίνα μέχρι τη Λάρισα.
