Αφιέρωσα το σύνολο του απογεύματος μου στον αυστριακό σκηνοθέτη Μίκαελ Χάνεκε παρακολουθώντας τρείς από τις πρώτες του ταινίες που απαρτίζουν την ''τριλογία της βίας'' και οι οποίες είναι οι ακόλουθες:1.Το βίντεο του Μπέννυ 2.Η έβδομη ήπειρος 3.71 αποσπάσματα μιας χρονολογίας μιας σύμπτωσης.
Φαινομενικά πράοι χαρακτήρες, ήρεμοι, αφανείς που φτάνουν στο σημείο να πράξουν βίαια υποκινούμενοι από την βία της καθημερινότητας.Καταφεύγουν στην βία σχεδόν ασυνείδητα σαν να είναι ναρκωμένοι και ολότελα άβουλοι.
Κοφτά πλάνα, επαναλαμβανόμενες εικόνες, τηλεοπτικές παραστάσεις και η σχεδόν πλήρης απουσία διαλόγου μεταφέρουν με τον πιο ωμό και ρεαλιστικό τρόπο την βία που ασκείται καθημερινά στον άνθρωπο μέσα από όλες τις δραστηριότητες του είτε πρόκειται για επαγγελματικές είτε ακόμη και για ψυχαγωγικές.
Ενώ υποστήριζα πάντοτε τον καταλυτικό ρόλο που μπορεί να έχει η μουσική στον κινηματογράφο βλέποντας τις 3 αυτές ταινίες του Χάνεκε σχεδόν αναθεώρησα.Η παρουσία της μουσικής σε ένα κινηματογραφικό φίλμ υποβάλλει και πολλές φορές κατευθύνει τη σκέψη του θεατή, αντίθετα η απουσία της κρατά απερίσπαστο το θεατή και του δίνεται η δυνατότητα να κρίνει και να στοχαστεί, όταν μάλιστα η μαγεία και η δύναμη της μουσικής υπερβαίνει την δύναμη της ταινίας τότε η αναγκαιότητα απουσίας οποιουδήποτε μουσικού ίχνους κρίνεται επιτακτική.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου