....life style drugs...new entry!!

Τελικά στην Ελλάδα όλα μπορούν να συμβούν και το ακόλουθο που θα περιγράψω είναι πραγματικά πρωτοφανές.

Με βάση το καινούριο νομοσχέδιο του υπουργείου υγείας, στα πλαίσια γενικότερων περικοπών, συντάχθηκε μια λίστα φαρμάκων η αξία των οποίων δεν θα καλύπτεται από τους ασφαλιστικούς φορείς με την αιτιολογία ότι αποτελούν life-style φάρμακα..Ναι πολύ καλά διαβάσατε..από δω και στο εξής θα υπάρχουν ΦΑΡΜΑΚΑ που θα χαρακτηρίζονται life-style.

Πραγματικά μου είναι σχεδόν αδύνατο να κατανοήσω την λογική του ιδοφυιούς εκείνου ανθρώπου που νυχθημερόν εργαζόμενος μέσα στα σκοτεινά και ανήλιαγα γραφεία του υπουργείου υγείας διέγνωσε ότι το ύψιστο κοινωνικό αγαθό που λέγεται φάρμακο μπορεί από εδώ και στο εξής να αποτελεί κομμάτι του life-style τρόπου ζωής.

Φάρμακα για την παχυσαρκία, φάρμακα για την στυτική δυσλειτουργία, φάρμακα για την φλεβική ανεπάρκεια και πολλά άλλα που προστέθηκαν στην φαρέτρα των γιατρών για την αντιμετώπιση διάφορων παθήσεων δεν θα καλύπτονται πλέον από τα ασφαλιστικά ταμεία παρά μόνο σε ειδικές περιπτώσεις.

Όποτε ακούω την έκφραση ''ειδική περίπτωση'' προετοιμάζω τον εαυτό μου να ακούσει την επόμενη μπούρδα από το στόμα του εκπροσώπου του υπουργείου.Και πράγματι επαληθεύτηκαν οι προβλέψεις μου.Άκουσον, άκουσον..Ο ασθενής εκείνος που ζυγίζει 150 κιλά θα μπορεί να παίρνει το φάρμακο για την παχυσαρκία μέσω του ασφαλιστικού του ταμείου μόνο στην περίπτωση που συνυπάρχει και κάποιο άλλο συνοδό νόσημα επιβαρυντικό για την υγεία του όπως π.χ σακχαρώδης διαβήτης ή υπέρταση, αν δηλαδή είναι 150 κιλά και δεν έχει διαβήτη ή υπέρταση αντιμετωπίζεται ως υγιής οπότε στην περίπτωση αυτή τα νέα και αποτελεσματικά φάρμακα κατά της παχυσαρκίας είναι θέμα life-style.

Απαράδεκτο και ταυτόχρονα εξοργιστικό.No comment.

όρκος αιώνιας αγάπης

...ήταν μόλις 8 ετών, ο καρκίνος όμως δεν κάνει διακρίσεις...είχε τόση αγάπη να δώσει και ήξερε ότι δεν θα προλάβει γι'αυτό και θέλησε μια μέρα πριν φύγει να ανταλλάξει όρκο αγάπης με την αγαπημένη του συμμαθήτρια, έτσι κι έγινε...μια μέρα αργότερα έφυγε..

(από τον διεθνή τύπο)

τελευταία πνοή

...μου το ψιθύριζες τελευταία Δημητρό...''Θύμιο μου σε λίγες μέρες θα φύγω, το νιώθω''...το'πες και το έκανες ρε μπαγάσα...οι μνήμες μου από τις κουβέντες μας, το χιούμορ σου, η έντονη προσωπικότητά σου δεν ξεχνιούνται έτσι εύκολα...όλοι θα σε θυμόμαστε όπως θα'θελες να σε θυμούνται...γι'αυτό να'σαι σίγουρος..

...μια περιπέτεια με αίσιο τέλος

...μια ξαφνική περιπέτεια υγείας μεσάνυχτα Κυριακής μας οδήγησε σε δημόσιο νοσοκομείο της Αθήνας για να αντιμετωπίσουμε το πρόβλημα.Αρχική μας σκέψη ήταν να πάμε σε κρατικό νοσοκομείο δεδομένου ότι το πρόβλημα απαιτούσε εξειδικευμένη προσέγγιση που μόνο το συγκεκριμένο νοσοκομείο μπορούσε να προσφέρει ή τουλάχιστον έτσι νομίζαμε...

Μπαίνοντας στον προαύλιο χώρο των εξωτερικών ιατρείων μας υποδέχθηκε μια κατσαρίδα η οποία δεν έλεγε να απομακρυνθεί από την είσοδο του ιατρείου σα να περίμενε και εκείνη την σειρά της για να εξετασθεί.

Πλήθος κόσμου να περιμένει στα πεζούλια του προαύλιου χώρου, άλλωστε δεν γινόταν και διαφορετικά αφού ο χώρος αναμονής του ιατρείου με το ζόρι χωρούσε δυο άτομα...

Θυροκολλημένη στην είσοδο του ιατρείου μια κόλλα Α4 που χειρόγραφα και εντελώς ανορθόγραφα να περιγράφει τις νόσους που δεν μπορούν να αντιμετωπισθούν στην εφημερία...

Τέλος μαθαίνουμε ότι ο εφημερεύων ιατρός είναι ειδικευόμενος και ότι δεν υπάρχει ειδικευμένος ιατρός στην εφημερία...

Ακόμη αναρωτιέμαι πως είναι δυνατόν να εφημερεύει κρατικό νοσοκομείο που να μην έχει ειδικευμένο ιατρό και που να μην αντιμετωπίζει όλες τις νόσους, άλλωστε γι'αυτό τρέχεις νυχτιάτικα στο νοσοκομείο αλλιώς θα περίμενες μέχρι το πρωί που όλα λειτουργούν ''τέλεια''.Δεν θέλω να ειρωνευτώ την αξία των ιατρών αυτής της χώρας όμως κάποια πράγματα δεν γίνεται να συμβαίνουν και δυστυχώς ότι μας συνέβη εκείνο το βράδυ ανήκε στην κατηγορία ''ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΔΥΝΑΤΟΝ''...

τα νέα του Αρκτούρου

Πιο ιδανικά δε θα μπορούσε να ξεκινήσει η μέρα μου..Ανοίγοντας την αλληλογραφία μου πέφτω πάνω στην επιστολή από το περιβαλλοντικό κέντρο ''Αρκτούρος'' την οποία μου στέλνουν ανά διαστήματα για να με ενημερώσουν για την εξέλιξη της ''υιοθετημένης'' αρκουδίτσας μου που ακούει στο όνομα Βέσνα.

Ένιωσα απερίγραπτη χαρά διαβάζοντας ότι είναι καλά στην υγεία της και ότι έχουν μειωθεί σημαντικά οι στερεοτυπικές κινήσεις που έκανε και οι οποίες ήταν αποτέλεσμα της αιχμαλωσίας της στον ζωολογικό κήπο του Βελιγραδίου.

Πληροφορήθηκα επίσης ότι οι άνθρωποι που δουλεύουν στον Αρκτούρο κατάφεραν να απελευθερώσουν ένα αρκουδάκι 3 ετών που βρέθηκε παγιδευμένο σε εγκαταλελειμένη περίφραξη στην ευρύτερη περιοχή του Νυμφαίου, τοποθετώντας του ένα κολλάρο-πομπό για να καταγράφουν τις μετακινήσεις του τα προσεχή έτη.

Είναι πραγματικά εξαιρετική η δουλειά των ανθρώπων του Αρκτούρου καθώς είχα προσφάτως επισκεφθεί τις εγκαταστάσεις και διαπίστωσα ότι όλοι είναι ταγμένοι σε αυτό που προσπαθούν να επιτύχουν.

Θεωρώ επίσης αναγκαίο να υπογράψουμε όλοι για να σταματήσει η χρήση των ζώων στο τσίρκο όπου η κακοποίηση που υφίστανται όλα τα ζώα, ειδικότερα όμως οι αρκούδες, είναι μεγάλη.Μια επίσκεψη στο site http://arcturos.wordpress.com είναι αρκετή για να υλοποιηθεί ένα τέτοιο σχέδιο.

Στον Αρκτούρο βιώνεις την σημασία του να είσαι ενεργός πολίτης.Αξίζει την υποστήριξη όλων.

φαινόμενα ρατσισμού

Τελικά φαίνεται πως θα αποκτήσουμε και τα πρωτεία στην εκδήλωση ρατσιστικών φαινομένων.Αφορμή για τη σκέψη αυτή αποτέλεσε η πρόσφατη καταδίκη της Ελλάδας από το ευρωπαϊκό δικαστήριο διότι δεν εξασφάλισε ίσες ευκαιρίες σε παιδιά τσιγγάνων στον Ασπρόπυργο.

Συγκεκριμένα γονείς σε σχολείο του Ασπρόπυργου δεν δέχονταν να φοιτήσουν τα παιδιά τους στις ίδιες τάξεις με παιδιά των τσιγγάνων και η πολιτεία αντί να επέμβει και να νουθετήσει τους γονείς ότι η διαφορετικότητα πρέπει να είναι αποδεκτή, δημιούργησε πρόχειρα παραπήγματα στα οποία υποχρέωσε τα παιδιά των Ρομά να φοιτήσουν, επικροτώντας με αυτό τον τρόπο την αντίδραση των ''αριστοκρατών'' αλλά κατά τα άλλα μικροαστών Ελλήνων γονιών.

Το πιο συγκλονιστικό όμως πράγμα στην όλη ιστορία είναι ότι τελικά τέτοιες ειδήσεις μένουν στην αφάνεια και δεν παίρνουν την δημοσιότητα που οφείλει ο δημοσιογράφος να δώσει.

Ίσως τελικά πρέπει, πριν χαρακτηρίζουμε και κατακρίνουμε άλλους λαούς για καταπάτηση ανθρωπίνων δικαιωμάτων, να αναλογιστούμε τη δική μας συμπεριφορά και κυρίως να μην ξεχνάμε ότι κάποτε, την εποχή της μεγάλης μετανάστευσης, βιώναμε και εμείς οι Έλληνες, φαινόμενα ρατσισμού από άλλες εθνότητες.Το παρόν και το μέλλον διδάσκεται μέσα από το παρελθόν, αυτό δεν πρέπει να το ξεχνάμε ποτέ.

ανεπάρκεια

Ναύπλιο, 1.00 το μεσημέρι στην παραλία Αρβανιτιά κάτω από την Ακροναυπλία, δεκάδες λουόμενοι στην θάλασσα να απολαμβάνουν το κυριακάτικο μπάνιο τους και ξάφνου η αποθέωση της ελληνικής κακογουστιάς να ξεδιπλώνεται μπροστά μου.Μαμά γύρω στα 40 να αλλάζει το μαγιώ στην περίπου επτάχρονη κορούλα της κι όταν έρχεται η στιγμή που το κοριτσάκι φωνάζει ''μαμά τσίσα'' η καταπιεσμένη μαμά και προφανώς και σύζυγος μα πάνω απ'όλα απαίδευτη και εντελώς ανεπαρκής, να δείχνει με το χέρι προτεταμένο την θάλασσα ως μια άλλη τουαλέτα που θα φιλοξενήσει τις ακαθαρσίες της κόρης της και προφανώς και της ίδιας αν δεν είχε ήδη γίνει ως εκείνη την ώρα.

Πόσο μπορεί να διαφοροποιηθεί ένα παιδί όταν μέσα από τον πρωτογενή ιστό κοινωνικοποίησης που είναι η οικογένεια δίνονται τέτοιες συμβουλές;

Πόσο κρίμα να μεγαλώνουν παιδάκια με οδηγό την ανεπάρκεια...

μια εκδρομή

..ένα προγραμματισμένο ταξίδι..μια εκδρομή..πόσο αλλάζει τη διάθεση μια εκδρομή..έστω και μ'άγνωστο προορισμό..καινούριοι τόποι, καινούριοι άνθρωποι, καινούρια συναισθήματα προκύπτουν μετά από κάθε εκδρομή κι οι λέξεις πολλές φορές δεν αρκούν για να τα περιγράψεις, αρκεί να τα νιώσεις..

η φωτογραφία ως τέχνη

Ποτέ στο παρελθόν η φωτογραφία δεν αντιμετωπίστηκε ως τέχνη.Η αναγνώρισή της ως μια από τις σύγχρονες μορφές τέχνης άργησε σημαντικά να έρθει και αυτό έγινε πρωτίστως επειδή θεωρήθηκε ότι είναι μια ''εύκολη'' τέχνη που γιίνεται αντιληπτή από όλους, ακόμη και από εκείνους που δεν έχουν εκπαιδευθεί πάνω σε ζητήματα τέχνης.

Η αλήθεια είναι πως η φωτογραφία είναι ένα πολύ φτωχό μέσο, αρκεί μια μηχανή και ένα κλίκ για να καταγράψεις μια εικόνα του ορατού κόσμου.Γιατί, θα έλεγε κανείς, είναι δυνατόν να απεικονιστεί με μια φωτογραφική μηχανή ο ''αόρατος'' κόσμος;Ακριβώς από αυτό το σημείο ξεκινά το ενδιαφέρον της φωτογραφίας ως τέχνης και βεβαίως προκύπτει και η πεποίθηση ότι τελικά δεν είναι εύκολη τέχνη η φωτογραφία ούτε για να την υπηρετήσεις αλλά ούτε και για να την διαβάσεις.

Το κύριο ενδιαφέρον της φωτογραφίας δημιουργείται από τη στιγμή που μια φωτογραφία καταφέρνει να υπερβεί το θέμα της όπως λέει και ο κορυφαίος κατά την άποψη μου δάσκαλος της φωτογραφίας Πλάτωνας Ριβέλλης.Από τη στιγμή εκείνη δηλαδή, που το απεικονιζόμενο θέμα απλά θα είναι η αφορμή για μια πιο βαθιά ανάγνωση της φωτογραφίας που θα δημιουργήσει με τη σειρά της μια ροή σκέψεων και συνειρμών με τελικό στόχο βέβαια τη συγκίνηση του αναγνώστη-θεατή.

Είναι δύσκολο βέβαια να αντιληφθεί κανείς την αξία μιας τέτοιας φωτογραφίας από τη στιγμή που καθημερινά κατακλυζόμαστε από ανούσιες και περιττές εικόνες διαφημιστικής κυρίως αξίας που εξύπηρετούν συγκεκριμένο στόχο, την πώληση.

Αξίζει να επισκεφθεί κανείς το http://www.masters-of-photography.com/ και να θαυμάσει τη δουλειά υπέροχων φωτογράφων-δημιουργών όπως ο De Carava, o Kertesz, o Winogrand, η Cameron, o Evans και πολλών άλλων που υπηρέτησαν τίμια και δημιουργικά αυτή τη νέα μορφή τέχνης που στις μέρες μας τείνει να πάρει την μορφή επιδημίας.Μια τέτοια επιδημία θα ήταν αποδεκτή αρκεί να είχε γίνει κατανοητό από όλους όσοι ασχολούνται με τη φωτογραφία ότι η δύναμη της εικόνας δεν έγκειται μόνο σε αυτό που αναπαριστά αλλά κυρίως σε αυτό που υποννοεί.

σκέψη χωρίς τίτλο

Πάντα βίωνα την ανασφάλεια της έκθεσης, της έκθεσης του εαυτού μου στους άλλους, ίσως από υπέρμετρο εγωϊσμό ίσως όμως και από υπέρμετρη μετριοπάθεια.Δεν ξέρω τι είναι προτιμότερο να διαθέτει κανείς, εγωϊσμό ή μετριοπάθεια, πάντως και τα δυο αυτά γνωρίσματα όταν περισσεύουν δεν ωφελούν ούτε εκείνον που τα διαθέτει ούτε βεβαίως και τους ανθρώπους που τον περιβάλλουν.

Πρέπει να εκτίθεσαι ακόμη κι όταν ξέρεις ότι πιθανότατα δε θα αποκομίσεις εγκωμιαστικά σχόλια.Το κριτήριο της έκθεσης απέναντι στους άλλους πρέπει να είναι μόνο η πιθανότητα διόρθωσης της προσωπικότητας και σίγουρα όχι η προσπάθεια ανάδειξής της.Και βέβαια λέγοντας διόρθωση εννοώ μόνο την εξάλειψη των αντικειμενικών μειονεκτημάτων που ο καθένας διαθέτει και όχι την πλήρη μετατροπή της προσωπικότητάς του σε κάτι άλλο που θα αποτελεί ξένο σώμα.

Αρκεί βέβαια το κοινό στο οποίο εκτίθεσαι να είναι ένα καλοπροαίρετο κοινό που εκτιμά έτσι κι αλλιώς τον άνθρωπο που αποφασίζει να εκτεθεί.Άλλωστε μόνο από θετικούς ανθρώπους στη σκέψη έχουν νόημα τα σχόλια όσο αρνητικά κι αν φαίνονται πολλές φορές.

Λίγες ήταν οι φορές που εκτέθηκα σε άλλους και το μετάνιωσα.Απλά έμαθα να διαχωρίζω σε ποιούς αξίζει να εκτεθείς και σε ποιούς όχι και είναι κάτι που απαιτεί ιδιαίτερη εξάσκηση.

μύρισε άνοιξη..

Μαγική εποχή η άνοιξη...όλες οι αρνητικές σκέψεις εξαφανίζονται ως δια μαγείας..ο θαυματουργός ήλιος, οι υπέροχες μυρωδιές των λουλουδιών, το γλυκό βραδινό αεράκι, λειτουργούν ευεργετικά στη διάθεση.Οι κακές στιγμές, τα προβλήματα της καθημερινότητας ξεπερνιούνται τόσο εύκολα...αρκεί μια βόλτα στην θάλασσα, ένα κλείσιμο του ματιού στον αστραφτερό ήλιο κάνοντας τον έτσι σύμμαχο, τουλάχιστον στις προθέσεις σου...όλα γίνονται πιο εύκολα την άνοιξη, ακόμα και ένας χωρισμός είναι πιο εύκολα αποδεκτός την άνοιξη, γιατί απλά η αισιοδοξία της φύσης σε κάνει κοινωνό της.

ελπίδα, προσδοκία, αναμονή...

Τι είναι αυτό που τελικά μας κρατά ζωντανούς;Τι είναι αυτό που έρχεται σαν από μηχανής θεός να μας σώσει όλες εκείνες τις στιγμές που τα αποθέματα ελπίδας στερεύουν;

Άγνωστη η απάντηση μα ταυτόχρονα και απολύτως γνώριμη..Είναι η προσδοκία της ελπίδας που όσο κι αν εξαντλείται, πάντα υπάρχει, γιατί απλά είναι συνυφασμένη με την ανθρώπινη φύση.Είναι αυτό το ανεξήγητο αίσθημα της αναμονής του καλού που πάντα προσδοκούμε να συναντήσουμε όσο κι αν τα γεγονότα πολλές φορές δεν μας επιτρέπουν ούτε καν να το σκεφτούμε.Είναι βεβαίως, αυτή η μοιρολατρική προσέγγιση του ανθρώπου ότι πάντα μετά από την ατυχή στιγμή έρχεται η άνθηση και η σωτηρία.

Έτσι μένει ζωντανός ο άνθρωπος με την ελπίδα, την προσδοκία, την αναμονή που του αποκαλύπτονται σαν φάροι στον αχανή ωκεανό της μίζερης καθημερινότητάς του που βεβαίως όσο μίζερη και άθλια κι αν την χαρακτηρίζει του υποδεικνύει με τον πιο σαφή τρόπο την αξία της ύπαρξης.

το τυχερό του απόγευμα

έμελλε να είναι το τυχερό του απόγευμα...ένα μικρόσωμο γατάκι ακινητοποιημένο στο άψυχο πεζοδρόμιο της απάνθρωπης πόλης.Περαστικοί να προχωρούν αδιάφοροι απλά κοιτώντας το και ψιθυρίζοντας ''το είδες το καημένο;''....και αυτό το λιλιπούτειο και φοβισμένο γατάκι μάταια να προσπαθεί να μετακινηθεί, πως θα μπορούσε να το κάνει όμως αφού δεν έβλεπε;

Περίεργο πράγμα ο άνθρωπος..να δείχνει ότι λυπάται και συμπονεί τόσο πολύ και να μην κάνει απολύτως τίποτα όταν του δίνεται η ευκαιρία να αποδείξει την αξία της ύπαρξής του.

Το γλυκύτατο γατάκι πέρασε στην αιωνιότητα..ο γιατρός που προσπάθησε τα μέγιστα δεν κατάφερε να το κάνει καλά..η ευθανασία ήταν η μόνη λύση σωτηρίας..το τυχερό του απόγευμα συμβάδιζε με το θάνατο...

σκέψεις για την καθημερινότητα

Είναι τόσες οι φορές που η ρουτίνα της καθημερινότητας με κάνει να ασφυκτιώ..Πνίγομαι, κρίσεις πανικού με κυριεύουν και η τάση φυγής όλο και δυναμώνει..

Δεν είναι πως δεν αγαπώ τη δουλειά μου, το αντίθετο μάλιστα..ίσως όμως τελικά είναι απλά έτσι η φύση μου, να βαριέμαι εύκολα.Ίσως επειδή είναι και τέτοια η φύση της δουλειάς μου που ακούω συνήθως πράγματα δυσάρεστα και τα οποία δυστυχώς αφομοιώνω τόσο έντονα που με επηρεάζουν βαθύτατα.

Υπάρχουν βέβαια και οι ευχάριστες στιγμές που σαν τονωτική ένεση έρχονται να διώξουν κάθε κακή σκέψη, μακάρι να υπερτερούσαν..

Είναι τόσο ανάμικτα τα συναισθήματα πολλές φορές που πραγματικά αναρωτιέμαι μήπως τελικά υπάρχει κάτι άλλο που υποβόσκει και με κάνει να νιώθω έτσι..Δε βρίσκω τίποτα όμως..

Πάσχα στο Καστελλόριζο

Ήταν η δεύτερη φορά που επισκέφθηκα το Καστελλόριζο, αυτό το μικρό σαν κουκίδα νησάκι, στο πιο νοτιοανατολικό σημείο της Ελλάδας μας...Την πρώτη φορά που πήγα στο νησί απλά εκστασιάστηκα, την δεύτερη και πιο καθοριστική όμως μαγεύτηκα.

Δεν ξέρω τι ακριβώς είναι αυτό που με έκανε να ''κολλήσω'' με το καστελλόριζο διότι αντικειμενικά αν το δει κανείς είναι απλά ένα ακόμη πανέμορφο νησάκι σαν πολλά άλλα εξίσου όμορφα νησάκια που υπάρχουν διάσπαρτα στο αιγαίο.Έδωσα όμως κάποιες απαντήσεις που πιθανότατα αποτέλεσαν και τους λόγους της συγκίνησης που μου δημιουργεί.

Αυτή η αίσθηση απομόνωσης από τον υπόλοιπο κόσμο σίγουρα είναι ένας πρώτος καλός λόγος, η μοναδική αρχιτεκτονική των κτιρίων που είναι τόσο καλοδιατηρημένα σα να χτίστηκαν χθές, η ανυπαρξία προτάσεων για νυχτερινή ζωή είναι επίσης ένας ακόμη καλός λόγος για τον μπουχτισμένο αθηναίο.

Αν προσθέσει κανείς και τη φόρτιση που δημιουργεί το νησάκι της Ρω με την ταγμένη σ'αυτό Δέσποινα Αχλαδιώτη γνωστή και ως ''κυρά της Ρω'', εξηγείται εύκολα όλη αυτή η συγκίνηση που δημιουργείται με το που πατάς το πόδι σου στο λιλιπούτειο αεροδρόμιο του νησιού.

Ένας προορισμός μοναδικός, που πρέπει να παραμείνει μοναδικός αρκεί να το καταλάβουν καλύτερα τόσο οι κάτοικοι του νησιού όσο και οι επισκέπτες του.

περί υπέρβασης..

Πάντα μου άρεσε να κινούμαι στα όρια.Δεν ξέρω τι είναι αυτό που με συγκινεί.Να φτάνω στα όρια ή να τα ξεπερνώ.Με γοητεύει όμως απίστευτα αυτή η περιπλάνηση πέριξ των ορίων.
Ίσως έχει να κάνει με το γεγονός ότι πάντα χαρακτηριζόμουν ως το ''καλό παιδί'', που ποτέ δεν έβγαινε εκτός δρόμου.Πάντα όμως μέσα μου κυριαρχούσαν σκέψεις υπέρβασης του εαυτού μου που απλά τις έπνιγα στοιχιωμένος καθώς ήμουν από τον χαρακτηρισμό του καλού παιδιού.

Η συνειδητοποίηση ήρθε μέσω της φωτογραφίας όσο κι αν αυτό ακούγεται παράξενο.
Φωτογραφίζοντας από παιδί όπως άλλωστε οι περισσότεροι άνθρωποι, η φωτογραφική διαδικασία μου ασκούσε μια ιδιαίτερη έλξη.Άλλοτε τα αγαπημένα πρόσωπα, άλλοτε αποτυπώνοντας τις αναμνήσεις των διακοπών, άλλοτε πάλι πειραματιζόμενος με το ασπρόμαυρο ή τη στιγμιαία φωτογραφία(polaroid).Και εκεί όμως έβγαινε η εικόνα του καλού παιδιού που απλά έβλεπε τη φωτογραφία σαν ένα μέσο επαναφοράς της μνήμης.Φυσικά και δεν είναι κακό κάτι τέτοιο.Φυσικά και είναι η φωτογραφία ένα μέσο αποτύπωσης στιγμών.Είναι όμως και κάτι παραπάνω από αυτό..είναι η ανατροπή που έλεγα και πιο πρίν..είναι ένα σχόλιο πάνω στον κόσμο αρκεί να είναι αφαιρετική και να δρα υποδορίως.Διότι η φωτογραφία δεν χρειάζεται να είναι κραυγαλέα για να εντυπωσιάσει, αντιθέτως όσο πιο απλή είναι τόσο πιο ανατρεπτική μπορεί να γίνει.
Η υπέρβαση των ορίων στην φωτογραφία θα έρθει από τη στιγμή που το πιο απλό και το πιο ασήμαντο γεγονός θα μετουσιωθεί μέσω της φωτογραφικής διαδικασίας στο πιο σπουδαίο και στο πιο ανατρεπτικό..και πιστέψτε με είναι κάτι που γίνεται.

Αυτή ακριβώς η ενασχόλησή μου τελευταία με τη φωτογραφία, μου υπέδειξε έναν άλλο τρόπο σκέψης και αντίδρασης που σίγουρα με βοήθησε να υπερβώ τον εαυτό μου και κυρίως να διαπιστώσω αν έχω τη δύναμη να το κάνω.

....americanseries maniac...

...ύστερα από ατέλειωτες ώρες παρακολούθησης ταινιών σινεφίλ και έχοντας δει ένα πολύ μεγάλο μέρος της φιλμογραφίας παγκόσμιων σκηνοθετών-δημιουργών αποφάσισα να κάνω μια "στροφή" στις επιλογές μου.Λίγο η προτροπή των φίλων , λίγο η περιέργεια , λίγο η δική μου διάθεση που άλλαξε το τελευταίο διάστημα ήταν μερικοί από τους βασικούς λόγους που με οδήγησαν σε όλη αυτή την κατάσταση που λέγεται ΑΜΕΡΙΚΑΝΙΚΗ ΣΕΙΡΑ!!.
Στην αρχή ήταν η σειρά LOST που με καθήλωσε όχι μόνο στον καναπέ του σπιτιού μου αλλά και στον καναπέ του ξενοδοχείου των χειμερινών διακοπών μου , στην αίθουσα αναμονής του αεροδρομίου περιμένοντας την πτήση της επιστροφής ακόμη και στην παραλία το καλοκαίρι να χαζεύω με τις ώρες μπροστά από το portable dvd player τα "ολόφρεσκα" επεισόδια που κάποιοι φίλοι "κατέβασαν" από το διαδίκτυο προκειμένου να τα δω γρηγορότερα από τους άλλους ώστε και να ικανοποιήσω την περιέργεια μου για το τι θα γίνει μετά αλλά και για να κοκορεύομαι στους υπόλοιπους ότι ξέρω πλέον τι θα γίνει μετά..
Και όπως φεύγανε οι εποχές έτσι φεύγανε και τα season του lost...
Ακολούθησαν και άλλες σειρές..ήρθε μετά το PRISON BREAK... το CSI... το NIP/TUCK και τελευταία το SIX FEET UNDER..
Άρχιζα να αναρωτιέμαι τι είναι αυτό που με καθηλώνει σε όλες αυτές τις σειρές που για πολλούς κουλτουριάρηδες θεωρούνται τηλεοπτκά σκουπίδια.Σίγουρα μια τέτοια σειρά δεν μπορεί εκ των πραγμάτων να έχει το βάθος μιας ταινίας του bergman ή του kurosawa όμως χρειάζεται στην τόσο μικρή ζωή μας τελικά τόσο βάθος;
Καλό είναι να μην είμαστε αφοριστικοί, ειδικά για όλες αυτές τις προαναφερθείσες σειρές που αν μη τι άλλο έχουν χαρακτήρες τόσο καλά συγκροτημένους που ελάχιστοι (αν όχι κανένας) έλληνας σκηνοθέτης δεν έχει καταφέρει να πλάσει τόσο ολοκληρωμένα και αρμονικά είτε σε ελληνικό σήριαλ είτε σε ταινία.
Ωστόσο χρειάζεται ένα μέτρο...και χάριν αυτού του μέτρου σταματώ εδώ γιατί μόλις παρέλαβα τα ακυκλοφόρητα στην Ελλάδα ακόμη επεισόδια του NIP/TUCK...

..κι όμως κάποιοι προσπαθούν

Αφορμή για την ευαισθητοποίησή μου για την καφέ αρκούδα που προστατεύεται από την μη κερδοσκοπική οργάνωση "Αρκτούρος" ήταν μια από τις θαυμάσιες εκπομπές της Μάγιας Τσόκλη για το Νυμφαίο, έναν πανέμορφο παραδοσιακό οικισμό του νομού Φλωρίνης όπου ζει η καφέ αρκούδα στον φυσικό της χώρο.Ένα επιτελείο υπέροχων ανθρώπων εντελώς μακριά από την βουή της πόλης έχει αναλάβει να διεκπαιραιώσει την διάσωση και προστασία της καφέ αρκούδας, αυτού του υπέροχου πλάσματος που δυστυχώς εμάς τους ανθρώπους μας συγκινεί μόνο όταν πρόκειται για κάποιο λούτρινο αρκουδάκι.

Αν θέλει κανείς να νιώσει τη συγκίνηση σε όλο της το μεγαλείο αξίζει να επισκεφθεί το http://www.arcturos.gr/ και γιατί όχι να αναλάβει την κηδεμονία ενός από τα λίγα αυτά μεγαλόσωμα πλασματάκια που ακούν σε ονόματα όπως ειρήνη , κατερίνα , γιωργάκης ,τασούλα , βέσνα , μπάρμπαρα δίνοντας ένα συμβολικό κατά την προσωπική μου άποψη χρηματικό ποσό για την ετήσια συντήρησή τους.Και η χαρά γίνεται ακόμη μεγαλύτερη όταν μαθαίνεις ότι αυτά τα πανέμορφα πλασματάκια μείωσαν τις στερεοτυπικές κινήσεις που κάνουν και είναι αποτέλεσμα της βαναυσότητας του ανθρώπου που επέδειξε απέναντί τους.

Αξίζει να αποδείξουμε ότι υπάρχει και ο "άλλος" άνθρωπος που ενδιαφέρεται όχι μόνο για το που θα ξενυχτήσει την παραμονή της πρωτοχρονιάς ή πόσα λεφτά ξόδεψε για την αναβάθμιση του αυτοκινήτου του , αυτός o "άλλος" άνθρωπος που αγαπά τη ζωή ,τη φύση και ότι αυτή περικλείει.

μακρά απουσία

Καιρό είχα να γράψω, για την ακρίβεια ποτέ δεν έγραψα στο ιστολόγιο...είναι η πρώτη φορά που θα αποπειραθώ να γράψω κάτι, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι έχω κάτι να πώ..απλά για να αποκτήσει έναν λόγο ύπαρξης αυτό το προσωπικό ιστολόγιο και ποιος ξέρει;στην πορεία ίσως να βρεθεί και ένας πραγματικός λόγος που να δικαιολογεί την ύπαρξή του.
Ίσως η γιορτινή ατμόσφαιρα των ημερών με ότι αυτό συνεπάγεται να έβγαλε στην επιφάνεια την ανάγκη επικοινωνίας και που μόνο έτσι απρόσωπα,στο χάος του διαδικτύου θέλησα να μοιραστώ.
Πιστεύω ακράδαντα πως οι γιορτές κρύβουν θλίψη,ίσως περισσότερο θλίψη παρά χαρά.Δεν τρομάζω όμως, είναι γόνιμο το συναίσθημα της θλίψης σίγουρα περισσότερο γόνιμο από αυτό της χαράς και της ευτυχίας.Η θλίψη με κινητοποιεί, με κρατά σε εγρήγορση, με εκλογικεύει.
Σκεπτόμενος στιγμές της ζωής μου, διαπιστώνω ότι σε περιόδους θλίψης ήμουν δημιουργικός, δραστήριος, ζωντανός.
Η χαρά ''κοιμίζει'', με την ευτυχία εφησυχάζεις και μένεις στην απόλυτα καθησυχαστική λογική του ''όλα πάνε καλά''.Φυσικά χρειάζεται και η ευτυχία, λίγες στιγμές ευτυχίας σε ξεκουράζουν έστω κι αν σε ''κοιμίζουν''.
Σημαντικά ή ασήμαντα, παιδαριώδη ή λογικά αυτά σκέφτηκα τούτες τις μέρες και αυτά έγραψα.Ίσως κάποιοι συμφωνούν αλλά και κάποιοι σίγουρα θα διαφωνούν μαζί μου.
Έτσι άλλωστε πρέπει να συμβαίνει...η σύνθεση γεννιέται από τις αντιθέσεις..

ΕΙΣΑΓΩΓΗ

Όταν δεν έχεις τι να γράψεις κάνεις κάτι πολύ εύκολο..βάζεις τον τίτλο ''ΕΙΣΑΓΩΓΗ'' και προχωράς..εύλογα θα ρωτήσει κάποιος ''γιατί τότε έφτιαξες ιστολόγιο;'' και η απάντηση είναι πολύ απλή... δεν ξέρω...λίγο η μόδα λίγο η ανάγκη επικοινωνίας λίγο η διάθεση σχολιασμού...ε δεν είναι αρκετά;